"ΣΥΝΔΙΟΙΚΗΣΗ":ΤΟ ΜΕΤΑΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ «ΑΡΙΣΤΕΡΑ»

• ΕΙΣΑΓΩΓΗ
• ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ 1978 ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΛΑΪΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΕΚΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΣΥΝΔΙΟΙΚΗΣΗ

  ---

 ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η προσπάθεια για τον έλεγχο του πανεπιστημίου από την «αριστερά» και την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε αμέσως μετά την πτώση της χούντας με αίτημα την συνδιοίκηση. Και δεν εννοούσαν με τον όρο συνδιοίκηση την δημοκρατική συμμετοχή των φοιτητών στην διοίκηση του πανεπιστημίου αλλά τον έλεγχό του από την συνδικαλιστική τους γραφειοκρατία με την βοήθεια αποκλειστικά των κομματικών φοιτητών. Το ΠΑΣΟΚ, με την άνοδό του στην εξουσία, θεσμοθέτησε την συνδιοίκηση με τον νόμο πλαίσιο που ισχύει σήμερα. Τότε για να εξαπατήσει τον λαό και το φοιτητικό κίνημα ισχυρίστηκε ότι ο νόμος ήταν προσωρινός. Η προσωρινότητα κράτησε δεκαετίες. Αυτός ο νόμος έδωσε ένα τεράστιο ποσοστό ψήφων στους διορισμένους, από τις φοιτητικές κομματικές παρατάξεις, εκλέκτορες. Αυτές, από τότε, σε συνεργασία με τις καθηγητικές συντεχνίες και τις συμμορίες που δημιούργησε η «αριστερά» και το ΠΑΣΟΚ εξαγοράζοντας και διαφθείροντας τους τότε βοηθούς και επιμελητές, μπορούν μέχρι σήμερα να ελέγχουν όχι μόνο τις εκλογικές διαδικασίες ανάδειξης των οργάνων του πανεπιστημίου αλλά και όλες τις ψηφοφορίες. Η συμμετοχή των διορισμένων κομματικών φοιτητών στην διοίκηση παρουσιάζεται σήμερα σα δημοκρατική συμμετοχή των φοιτητών στα όργανα διοίκησης.
Το ριζοσπαστικό αντιιμπεριαλιστικό και αντιφασιστικό φοιτητικό κίνημα της εποχής, τη συνδιοίκηση την κατάγγειλε σαν το μαύρο κίνημα ελέγχου των πανεπιστημίων από την ψευτοαριστερά. Αποδείχτηκε ότι είχαν δίκιο.
Αυτού του τύπου η αντιδημοκρατική συμμετοχή των φοιτητικών κομματικών παρατάξεων στην διοίκηση δεν ήταν ποτέ αίτημα του φοιτητικού κινήματος στην δικτατορία, αλλά ούτε και στην μεταπολίτευση, όπως έμμεσα αφήνουν να διαφανεί κάτι τέτοιο οι πολιτικές ηγεσίες της «αριστεράς». Το δημοκρατικό αντιφασιστικό και αντιιμπεριαλιστικό φοιτητικό κίνημα της εποχής είχε σαν στόχο του: την αποχουντοποίηση και τον εκδημοκρατισμό του πανεπιστημίου, καθώς και την σύνδεση του πανεπιστημίου με την παραγωγή και την ζωή. Η κοινή απαίτηση του ριζοσπαστικού φοιτητικού κινήματος ήταν ένα πανεπιστήμιο δεμένο με την βιομηχανία, που θα παρείχε αναβαθμισμένη και σύγχρονη γνώση, που θα βοηθούσε με αυτό τον τρόπο στην ανεξαρτησία της χώρας από τον ιμπεριαλισμό. Και ενώ αυτοί ήταν οι στόχοι του φοιτητικού κινήματος, ΠΑΣΟΚ και ψευτοαριστερά δούλευαν αποκλειστικά για τον έλεγχο του πανεπιστημίου και την υπονόμευση και την διάσπαση του φοιτητικού κινήματος. Η διάλυση των στόχων του φοιτητικού κινήματος της εποχής έγινε ακριβώς στην βάση της υποκατάστασης των δημοκρατικών στόχων του από την συνδιοίκηση, δηλαδή από τον έλεγχο του πανεπιστημίου από την «αριστερά» και το ΠΑΣΟΚ. Αυτοί αντί να προωθήσουν τα ριζοσπαστικά αιτήματα του φοιτητικού κινήματος και του λαού που εστιάζονταν στο αναλυτικό πρόγραμμα και στον εκδημοκρατισμό του πανεπιστημίου, προτίμησαν να ελέγξουν το φοιτητικό κίνημα και να το στρέψουν ενάντια στα ίδια του τα αιτήματα και στους στόχους του και τελικά να ξεριζώσουν τον ριζοσπαστικό του χαρακτήρα.
Την δημοκρατική συμμετοχή της πλειοψηφίας των φοιτητών που την εγγυούταν το κίνημα την μετέτρεψαν σε συμμετοχή στα όργανα διοίκησης των πανεπιστημίων των κομματικών τους εκπροσώπων, το στόχο του δημοκρατικού πανεπιστημίου του δεμένου με την παραγωγή που θα υπηρετεί την ανεξαρτησία της χώρας και την ανάπτυξη τον ταύτισαν με τον έλεγχο του πανεπιστημίου από τις διακομματικές συμμορίες που προώθησαν την αποσύνδεσή του από την παραγωγή. Ξεγελούσαν και αποπροσανατόλιζαν και το φοιτητικό κίνημα της εποχής, καθώς συγκρούονταν με τα βασικά του αιτήματα, και αντιρροποπούσαν αυτή την υπονόμευση με μια αχαλίνωτη γκαιμπελικού τύπου δεξιά, σωβινιστική και εθνικιστική «αντιιμπεριαλιστική και αντιφασιστική» προπαγάνδα. Η κατάληξη αυτής της πολιτικής ελέγχου και υπονόμευσης του ρόλου του πανεπιστημίου είναι το σημερινό αίτημα για ένα ελεγχόμενο από την ψευτοαριστερά πανεπιστήμιο, που θα είναι αμόλυντο από τον καπιταλισμό του ιδιωτικού κεφαλαίου, με «καθεαυτή» αξία, δηλαδή αποσυνδεμένου από την παραγωγή και την ζωή, ανάχωμα στην ανάπτυξη και στην πρόοδο, χώρο υπονόμευσης της οικονομίας και της κοινωνικής ζωής, κέντρο υπονόμευσης της επιστήμης και της έρευνας και χώρο αναπαραγωγής του φασισμού. Οι προϋποθέσεις της αποσύνδεσης και του ελέγχου συμπυκνώνονται σήμερα στην απόρριψη της αξιολόγησης, στην απόρριψη των ιδιωτικών πανεπιστημίων και στην απόρριψη του νόμου πλαισίου της Κουτσίκου που θέλει να καταργήσει το μονοπώλιο της εξουσίας της ψευτοαριστεράς στο πανεπιστήμιο.
Οι καθηγητικές συντεχνίες που εξελίχθηκαν αργότερα σε συμμορίες και σε μια μεσαίου τύπου αστική τάξη των πανεπιστημίων δημιουργήθηκαν από την «αριστερά» και το ΠΑΣΟΚ με τον έλεγχο του προοδευτικού κινήματος του ΔΕΠ στο οποίο ανήκαν όσοι δεν ήταν καθηγητές, οι λεγόμενοι βοηθοί και επιμελητές. Η μονιμοποίηση των χιλιάδων ΔΕΠ που συνδεόταν με την κατάργηση της φασιστικής έδρας και την δημιουργία τομέων ήταν βασικό αίτημα όχι μόνο των ΔΕΠ αλλά και του φοιτητικού κινήματος της εποχής. Η μονιμοποίηση των ΔΕΠ έγινε όμως με την εξαγορά, με την βία και την διαφθορά που επέβαλλάν οι δυνάμεις της «προόδου» για την υποταγή και την ένταξή τους στο διακομματικό σύστημα. Έγινε υπηρετώντας τις ανάγκες της συνδιοίκησης. Οι σημερινοί συνδικαλιστές πρυτάνεις και οι συνδικαλιστές συγκλητικοί κοσμήτορες και πρόεδροι, οι καθηγητικές συμμορίες και η ΠΟΣΔΕΠ ενωμένοι με τους διορισμένους φοιτητές, το αντιδραστικό διακομματικό αυτό σύστημα εξουσίας στα πανεπιστήμια, είναι προϊόντα αυτής της πολύχρονης πολιτικής. Το σημερινό καθεστώς διοίκησης των πανεπιστημίων δεν είναι παρά η θεσμοθέτηση της πολιτικής ελέγχου του πανεπιστημίου από την ψευτοαριστερά. Είναι χαρακτηριστική η συγκάλυψη αυτής της πραγματικότητας και η προσπάθεια να βυθίζουν ειδικά τους φοιτητές στην άγνοια. Παραθέτουμε την αντιπροσωπευτική διαστρέβλωση της ιστορίας και των στόχων του αντιδικτατορικού και μεταπολιτευτικού φοιτητικού κινήματος από τον Αλαβάνο στην βουλή.
«Το Πανεπιστήμιο έχει μια μεγάλη σημασία και για την ατομική πορεία του καθένα και για τη συνολική πορεία μιας χώρας και για την όλη πορεία του πολιτισμού σ? όλο τον κόσμο. Δεν είναι εργαλείο μόνο, είναι αξία καθεαυτή και γι? αυτό δεν πρέπει να υποβαθμίζεται και να διαστρεβλώνεται σε μια εργαλειακή λογική. Αυτή τη μάχη για το Πανεπιστήμιο τη βλέπουμε σήμερα στη χώρα μας. Η χώρα μας, η οποία έχει στην ιστορία της, στον γενετικό της κώδικα, τη φοιτητική εποχή του 15%, έχει τη φοιτητική εποχή του 114, έχει τη φοιτητική εποχή της πάλης ενάντια στη Χούντα και σήμερα τη φοιτητική εποχή του άρ. 16. Η μάχη για το αρ. 16, η μάχη για την ταυτότητα και του Πανεπιστημίου και της χώρας μας. Και γι? αυτό θέλω να χαιρετίσω τους εκπροσώπους του Δικτύου των Αριστερών Ριζοσπαστικών Σχημάτων που βρίσκονται στα θεωρεία, τους εκπροσώπους της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγου Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού που δίνουν σήμερα μια μεγάλη μάχη, η οποία είναι στην αρχή της. Τα Ύ των σχολών είναι κατειλημμένα σήμερα στην Ελλάδα. Ύ γιατί; Γιατί πυροδοτήσατε αυτή την αντίδραση. Γιατί κλονίζετε τα θεμέλια κατακτήσεων που έχει η δημοκρατία και η ελευθερία στη χώρα μας. Και στηρίζουμε αυτή την προσπάθεια. Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή πέρα από την κρίση, στην οποία έχει οδηγηθεί κάτω από την ασφυξία, την έλλειψη πόρων και τις πολιτικές παρέμβασης στο Πανεπιστήμιο, αλλά και εσωτερικά προβλήματα του Πανεπιστημίου.
Η σημερινή γενιά χαρακτηρίζεται από την «αριστερά» σαν η γενιά του άρθρου 16 και της υπεράσπισης του πανεπιστημίου σαν «αξίας καθ’ εαυτής». Γενιά του άρθρου 16 δεν υπάρχει. Η αποσύνδεση του πανεπιστημίου από την παραγωγή και την ζωή που έχει επιβάλλει το διακομματικό μέτωπο της παιδείας, έχει μια ιστορία πάνω από τριάντα χρόνια, αμέσως μετά την πτώση της χούντας, που δεν την δημιουργεί βέβαια η σημερινή γενιά. Ένα μέρος της σημερινής γενιάς αλλά και της ΠΟΣΔΕΠ, της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ που συγκροτούν το αντιδραστικό κίνημα της εκπαίδευσης, ακολουθούν μια παλιά και μακρόχρονη πολιτική της ψευτοαριστεράς για τον έλεγχο του πανεπιστημίου και το σαμποτάρισμα όλης της εκπαίδευσης, της παραγωγής και της κοινωνικής ζωής, μέχρις ότου η κοινωνία μας προσδεθεί στέρεα, πολιτικά, οικονομικά, στρατιωτικά και κοινωνικά με τον ανατολικό ρώσικο μεσαίωνα.
Κατά της συνδιοίκησης αγωνίζονταν τότε το Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα Ελλάδας ( ΕΚΚΕ) και η παράταξη που επρόσκειτο σ’ αυτό, η Αντιφασιστική Αντιιμπεριαλιστική Σπουδαστική Παράταξη Ελλάδας (ΑΑΣΠΕ) που είχε μια σημαντική πολιτική παρουσία στο φοιτητικό κίνημα από την εποχή της δικτατορίας. Επίσης στην συνδιοίκηση είχε αντιταχθεί και η αστική τάξη του ιδιωτικού κεφαλαίου. Το ΕΚΚΕ που απέμεινε σήμερα σαν τίτλος έχει απεμπολίσει κάθε δημοκρατικό επαναστατικό παρελθόν και έχει ενταχθεί στο φαιοκόκκινο μέτωπο. Στην κίνησή μας υπάρχουν αρκετά άτομα που συμμετείχαν στους φοιτητικούς αγώνες κατά της συνδιοίκησης και αυτό είναι σημαντικό για την γνώση και την κατανόηση της τριαντάχρονης πολιτικής της ψευτοαριστεράς για τον έλεγχο του πανεπιστημίου.
Παρακάτω δίνουμε μερικά άρθρα από τους Λαϊκούς Αγώνες, την τότε εφημερίδα του ΕΚΚΕ, του έτους 1978 πριν ψηφιστεί ο νόμος πλαίσιο, που βοηθούν για την κατανόηση και αποδεικνύουν πόσο παλιός είναι ο αγώνας ανάμεσα στην δημοκρατία και την ψευτοαριστερά για τον έλεγχο του πανεπιστημίου. Είναι σημαντικό να παρατηρήσει κανείς ότι οι θέσεις των Λαϊκών Αγώνων συμπίπτουν με τις βασικές θέσεις της Κίνησής μας και πολλών δημοκρατών ανεξάρτητα από ιδεολογική και πολιτική τους τοποθέτηση, για τα αίτια της σημερινής κρίσης του πανεπιστημίου και όλης της εκπαίδευσης. Βασική μας διαφορά είναι η υποστήριξη από την κίνηση της ευρωπαϊκής ενότητας.
Στο κείμενο της κίνησης «το κίνημα των καταλήψεων είναι αντιδραστικό» γράφαμε για την ιστορία του ελέγχου του πανεπιστημίου:
«Στην ουσία παρασιτική εκπαιδευτική γραφειοκρατία και φοιτητικές παρατάξεις λειτουργούν σαν θεσμικό μπλοκ εξουσίας, σαν καθεστωτικό ηγεμονικό μπλοκ στα Πανεπιστήμια εδώ και τρεις δεκαετίες. Το καινούργιο στο Σύνταγμα του 1975 και περισσότερο οι εφαρμοστικοί νόμοι που το ακολούθησαν ήταν το δικαίωμα που έδωσε η μεταπολιτευτική δημοκρατία στο πολιτικό μπλοκ ΠΑΣΟΚ-«Κ»ΚΕ να αφαιρέσουν την εξουσία από το παλιό καθηγητικό κατεστημένο που αποτελούσε τμήμα της αστικής και μάλιστα της μεγαλοαστικής τάξης (είτε στο ιδεολογικό είτε για ορισμένες σχολές και στο οικονομικό επίπεδο) και να την δώσουν στο νέο μπλοκ της γραφειοκρατίας που οι ίδιοι αυτοί σχημάτισαν μέσα από την διοικητική πανεπιστημιακή εξουσία που του έδωσαν. Στην ουσία ένα νέο πολιτικό μπλοκ, το μπλοκ ΠΑΣΟΚ-«Κ»ΚΕ κατασκεύασε μέσα στα Πανεπιστήμια ένα νέο κοινωνικό μπλοκ εξουσίας και τελικά ένα νέο οικονομικά και κοινωνικά αστικό στρώμα. Αυτό αποτελούνταν αρχικά από πανεπιστημιακές δυνάμεις της διανόησης, ταξικά μικροαστικής, που είχαν παραγκωνιστεί ή και ταπεινωθεί από το παλιό καθηγητικό κατεστημένο. Το τελευταίο μέσα στη δικτατορία ξέπεσε και συχνά έγινε μισητό στους φοιτητές, όχι μόνο επειδή ανέχτηκε τη χούντα ή και συνεργάστηκε μαζί της, αλλά και επειδή λειτούργησε με αυταρχισμό και καταπίεσε άγρια τους φοιτητές όχι μόνο στη δικτατορία αλλά σε όλη τη μετεμφυλιακή περιόδο.
Η διαδικασία της μεταβίβασης της εξουσίας από το ένα στρώμα της αστικής τάξης στο άλλο μέσα στα πανεπιστήμια ολοκληρώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ‘80. Ο βασικός μοχλός αυτής της μεταβίβασης εξουσίας ήταν το μεταπολιτευτικό φοιτητικό κίνημα που, αμέσως σχεδόν μετά την πτώση της δικτατορίας, πέρασε στα χέρια του πολιτικού μπλοκ ΠΑΣΟΚ-«Κ»ΚΕ. Αυτό, ενώ ξεκίνησε ως ένα κίνημα για τον ριζικό εκδημοκρατισμό της εκπαίδευσης και την αλλαγή του κούφιου και θεωρητικολόγου χαρακτήρα της σύντομα μετατράπηκε, συχνά με τη βία του «Κ»ΚΕ πάνω στη δημοκρατική τότε εξωκοινοβουλευτική αριστερά, σε ένα αντιδραστικό κίνημα. Αυτό έγραφε στη σημαία του σαν βασικό του σύνθημα την απαίτηση για «συνδιοίκηση», δηλαδή την απαίτηση για την κατάκτηση της κρατικής εξουσίας στα Πανεπιστήμια από το ανερχόμενο πολιτικό μπλοκ ΠΑΣΟΚ-«Κ»ΚΕ και μάλιστα με παλαιοκομματικές μεθόδους.
Η τεράστια συμμετοχή των φοιτητών- κομματικών εκπροσώπων που η ΠΟΣΔΕΠ και η «αριστερά» την εμφανίζουν σαν «δημοκρατική κατάκτηση», δεν ήταν παρά μια δωρεά στα δύο κόμματα του 80% και του 50% των ψήφων, σε σχέση με τα μέλη ΔΕΠ, μόνο από τους φοιτητές των κομματικών αλλοτριωμένων στρατών. Η σύμφυση της γραφειοκρατίας με την φοιτητική παρακμή και την καθυστέρηση ήταν αναπόφευκτη.»

ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ 1978 ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΛΑΪΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΕΚΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΣΥΝΔΙΟΙΚΗΣΗ

Λαϊκοί Αγώνες (αρ. φ. 135, 2 Φλεβάρη 1978)

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ 20-25 ΦΛΕΒΑΡΗ

Η απεργία του ΕΔΠ να γίνει μοχλός για τα συμφέροντα του κλάδου

ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΠΡΟΩΘΗΣΗΣ ΤΗΣ «ΣΥΝΔΙΟΙΚΗΣΗΣ»

Έγινε στην Αθήνα από τις 27-29 Γενάρη στην Πάντειο το Πανελλαδικό Συμβούλιο του ΕΔΠ με συμμετοχή 146 συμβούλων από Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Γιάννινα και Θράκη.

Ο συσχετισμός δυνάμεων που υπάρχει στα 4500 περίπου μέλη του κλάδου δεν έγινε δυνατό να εκφραστεί, αφού η μεγάλη πλειοψηφία των συμβούλων ήρθε με ουσιαστικό διορισμό από τα Δ.Σ. των Σχολών με υποτυπώδεις ή χωρίς Γενικές Συνελεύσεις. Στις λίγες εξαιρέσεις όπου έγινε συνέλευση δόθηκε ελάχιστος χρόνος στην αντιπαράθεση απόψεων και το δημοκρατικό διάλογο και γίναν εκλογές με ενιαίο ψηφοδέλτιο πλειοψηφικά.

Για μια ακόμα φορά, παρά τη σαφή εντολή του προηγούμενου Πανελλαδικού Συνεδρίου, και την άποψη της πλειοψηφίας του κλάδου και κάθε πατριώτη και δημοκράτη, δεν συζητήθηκε το θέμα που υπήρχε στην ημερήσια διάταξη για «αναλογική εκπροσώπηση των συλλόγων». Είναι πια καθαρό ότι μόνον όσοι είναι ενάντια την ΑΠΛΗ ΑΝΑΛΟΓΙΚΗ μη τολμώντας να το πουν ανοιχτά, αναβάλλουν επί χρόνια το θέμα για να μην ακουστούν άλλες απόψεις. Και ενώ είναι τεράστιες οι ευθύνες των εκπροσώπων του ΠΑΣΟΚ και του «Κ»ΚΕ εσ. ωφελείται σε τελική ανάλυση μόνο η βαθιά αντιδημοκρατική, σοσιαλφασιστική και αντεθνική στο χώρο της παιδείας γραμμή της «συνδιοίκησης» του «Κ»ΚΕεξ.

Στη διάρκεια του Πανελλαδικού Συμβουλίου ξοδεύτηκε ο χρόνος για διαδικαστικά ζητήματα και ψηφοφορίες ενώ δεν αναλύθηκαν τα προβλήματα του τόπου και ο τρόπος που αντανακλούνται στην παιδεία, δεν συζητήθηκε το περιεχόμενό της, η αντιλαϊκή και αντεθνική φύση της σημερινής παιδείας της υποτέλειας και της εξάρτησης. Έλειψε δηλ. κάθε στοιχείο που ενώνει τον κλάδο με τους φοιτητές στα Πανεπιστήμια, με τους εκπαιδευτικούς στην παιδεία, με όλο το λαό στα προβλήματα του τόπου μας. Έλειψε επίσης η προβολή του κύριου αιτήματος του κλάδου στη σημερινή φάση, που είναι η ΜΟΝΙΜΟΤΗΤΑ ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, το δικαίωμα στη δουλειά, καθώς και η σύνδεσή του μαζί με όλα τα άλλα αιτήματα του κλάδου με το ζήτημα της εθνικής ανεξαρτησίας.

• Κύριος υπαίτιος γι’ αυτό είναι η συμμαχία των εκφραστών των ΠΑΣΟΚ – «Κ»ΚΕεξ που τους ενώνει η κοινή θέση για «συνδιοίκηση» και η κοινή τάση για άνοδο άσχετη ή αντίθετη με τα συμφέροντα του κλάδου, του τόπου και του λαού. Από αυτή τη συμμαχία βέβαια ωφελείται τελικά μόνο το «Κ»ΚΕεξ που η γραμμή της «συνδιοίκησής» του μπαίνει στην υπηρεσία των αφεντικών του που ανάμεσα στα αντεθνικά τους σχέδια περιλαμβάνεται και η φιλοδοξία της κατάληψης, και της νέας εξάρτησης της παιδείας του τόπου μας, σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα.

• Ευθύνη όμως εδώ έχουν και οι εκπρόσωποι του «Κ»ΚΕεσ. κύρια, αλλά και διάφοροι ανεξάρτητοι, που ενώ βλέπουν όλη την κατάσταση και έχοντας πέσει σε μειοψηφία, δίνουν τη μάχη σε διαδικαστικό επίπεδο και αρνούνται να ξεσκεπάσουν πολιτικά το «Κ»ΚΕεξ και τα αίτια που οδηγούν το ΠΑΣΟΚ σε αντιδημοκρατικές, αντιφατικές και αλλοπρόσαλλες θέσεις, πράγμα για το οποίο τρίβει τα χέρια του το «Κ»ΚΕεξ. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα της διαμάχης για διαδικαστικά θέματα και της μη λύσης των ουσιαστικών αιτημάτων του κλάδου ανάμεσα στη γραμμή από τη μια μεριά του ΠΑΣΟΚ – «Κ»ΚΕεξ και από την άλλη του «Κ»ΚΕεσ. – ανεξαρτήτων πολλοί δημοκράτες βοηθοί έχουν εκδηλώσει παθητικά την αγανάκτησή τους με την απομάκρυνση από τους συλλόγους ή την απογοήτευσή τους. Όμως μια τέτοια στάση δεν βοηθά τον κλάδο, γιατί αφήνει ανοιχτό το δρόμο σ’ αυτούς που προωθούν τη «συνδιοίκηση» στην παιδεία της εξάρτησης και της υποτέλειας. Από την άλλη μεριά τα αιτήματα του κλάδου έχουν οξυνθεί πάρα πολύ. Γι’ αυτό και ο κλάδος θέλει να απεργήσει για τα δίκαια αιτήματά του. Για να σταματήσει επιτέλους η πολιτική της κυβέρνησης που επί χρόνια τώρα αναβάλει να ρυθμίσει νομοθετικά την επαγγελματική κατοχύρωση του κλάδου ενώ παίρνει μια σειρά από αντιδραστικά και αντιδημοκρατικά μέτρα, επαναφέρει τους φασίστες καθηγητές και διώκει συνδικαλιστές δημοκράτες με μη ανανεώσεις θητειών.

Πρέπει αυτή η απεργία να πάρει μια σωστή κατεύθυνση. Να μπει στην υπηρεσία των συμφερόντων του κλάδου – και όχι να γίνει εργαλείο εκβιασμού προς την κυβέρνηση για την απόκτηση της «συνδιοίκησης» του «Κ»ΚΕεξ.

Η πείρα, η ίδια η ζωή στα τελευταία 3 χρόνια αποδείχνει με αδιάψευστο τρόπο ότι ενώ ποτέ δεν λύθηκε από τη «συνδιοίκηση» ή τις «τριμερείς» κανένα ουσιαστικό πρόβλημα, αντίθετα όποτε κερδήθηκαν νίκες αυτό έγινε από τα συλλογικά όργανα των φοιτητών πρώτα και κύρια και του διδακτικού προσωπικού ύστερα.

Κάθε πατριώτης, δημοκράτης του ΕΔΠ, άσχετα από τις πολιτικές του απόψεις, που ενδιαφέρεται για τα αιτήματα του κλάδου και για την κατεύθυνση της παιδείας στον τόπο μας, που δεν θέλει ούτε να μείνει η παιδεία υποτελής κι εξαρτημένη όπως είναι, ούτε ν’ αλλάξει αφεντικά πρέπει να αγωνιστεί σε μια σωστή κατεύθυνση, για να μπορέσει ο κλάδος πετυχαίνοντας σ’ αυτή τη φάση την ΜΟΝΙΜΟΤΗΤΑ ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ να συνεχίσει τους αγώνες του για μια δημοκρατική αντιηγεμονιστική παιδεία όπου με αυτοδύναμο, δημιουργικό τρόπο θα ανθίσει η έρευνα, θα εξυπηρετηθούν οι ανάγκες της ελληνικής πραγματικότητας, θα μελετηθούν και θα αναπτυχθούν οι ντόπιες παραγωγικές δυνάμεις και ο πλούτος της χώρας, θα λυθούν οι ανάγκες μόρφωσης, περίθαλψης, στέγασης, παραγωγής σε όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας.

Λαϊκοί Αγώνες (αρ. φ. 144, 6 Απρίλη 1978)

ΒΟΗΘΟΙ ΕΠΙΜΕΛΗΤΕΣ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ

Με ενθουσιασμό και μαζικότητα οι Γ.Σ. των πανεπιστημιακών σχολών σε όλη τη χώρα επικυρώνουν με μεγάλες πλειοψηφίες ή ομόφωνα την απόφαση του Κ.Σ. του ΕΔΠ για συνέχιση της απεργίας μέχρι τις 20 Απρίλη.
Αυτή η αποφασιστικότητα και η ενότητα του κλάδου είναι που έχει φέρει σε αδιέξοδο την κυβέρνηση και τους ψεύτικους «φίλους» του κλάδου.

• Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Με μια σειρά εκφοβιστικά μέτρα, ψυχολογικές, οικονομικές, ποινικές και άλλες πιέσεις, που δείχνουν ακριβώς το αδιέξοδο της κυβέρνησης, προσπαθήθηκε η διάσπαση του κλάδου και το σταμάτημα της απεργίας.
Σ’ αυτά έρχεται να προστεθεί πρόσφατα και η δίωξη του Προέδρου του Πανεπιστημίου της Πάτρας με το ιδιώνυμο, για παρακώλυση των εργασιών της Συγκλήτου τον περασμένο Ιούνη.
Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια εντάσσεται και η περικοπή των μισθών με βάση τον απεργοσπαστικό και αντεργατικό νόμο 643/77 που υπογράφτηκε από τους πρυτάνεις.
Αυτή η πράξη, πέρα από το ότι αποτελεί κατάφωρη επέμβαση των υπουργείων Παιδείας, Οικονομικών και Προεδρίας στον «αυτοδιοικούμενο» χώρο της Ανώτατης Παιδείας, δεν τιμά καθόλου την «πνευματική ηγεσία» των Πανεπιστημίων και μετατρέπει τους πρυτάνεις σε εκτελεστικά όργανα της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής. Ανοίγει επίσης το δρόμο για την εφαρμογή και των άλλων παραγράφων του 643/77 που προβλέπουν ποινικές και πειθαρχικές διώξεις.
Σ’ αυτά τα πλαίσια εντάσσονται και οι συγκεκριμένε ενέργειες εκφοβισμού του γεν. διευθυντή ανώτατης Εκπαίδευσης Μαυρίδη, γνωστού αντιδραστικού και χουντικού, όπως και οι απαγορεύσεις που στάλθηκαν τρομοκρατικά σε συνδικαλιστές του κλάδου, από την αστυνομία, την προηγούμενη των συγκεντρώσεων σε ανοιχτό χώρο.
Όμως όλα αυτά φέρνουν το αντίθετο ακριβώς αποτέλεσμα και δεν μπορούν να κάμψουν το αγωνιστικό φρόνημα του κλάδου. Γιατί μετά από εμπαιγμούς τρισήμιση χρόνων οι 4.500 εργαζόμενοι του κλάδου, εξαντλώντας κάθε όριο υπομονής, απαιτούν επαγγελματική κατοχύρωση και μπαίνουν θαρραλέα φραγμός στην αντιλαϊκή πολιτική της υποβάθμισης της Παιδείας, μέσα από τον «καταμερισμό ρόλων» στα πλαίσια της άνισης και υποτελούς ένταξης της χώρας μας στην ΕΟΚ.

• Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ «Κ»ΚΕ εξωτ.

Στην ίδια απόγνωση και απομόνωση με την κυβέρνηση βρίσκεται και το «Κ»ΚΕ εξωτ. Μετά τις αποτυχημένες απόπειρές του μέσα στο Κ.Σ. του ΕΔΠ να σπάσει την απεργία, αναγκάζεται να σέρνεται στην απεργία για να βρει ευκαιρία να την χτυπήσει αργότερα. Όμως αυτή του η στάση έχει προκαλέσει απορίες σε διάφορους οπαδούς του, που βρίσκονται αντικειμενικά έξω από τη γραμμή του, ή διαχωρίζουν τη θέση τους. Καθήκον όλων αυτών είναι να ξεπεράσουν την αντίληψη ότι το «Κ»ΚΕ εξ. «κάνει λάθος εκτιμήσεις» και να βρουν τα αίτια της απεργοσπαστικής αυτής στάσης του.
Με τη στάση του αυτή το «Κ»ΚΕ εξ. έχει πια απομονωθεί μέσα σ’ ένα κλάδο, που παλεύει για τα δίκαια αιτήματά του, συνειδητοποιεί μέσα στον αγώνα τους φίλους και τους εχθρούς του και δίνει μια δημοκρατική διέξοδο δένοντάς τα με τα αιτήματα του λαού και του τόπου.

• ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ «Κ»ΚΕ εξ.

Αποκορύφωμα της πολιτικής του «Κ»ΚΕ εξ. είναι το σχέδιο νόμου που κατάθεσε στις 30 Μάρτη στη Βουλή. Τα κύρια σημεία του είναι:
1. Η διάσπαση του διδακτικού προσωπικού σε διάφορες κατηγορίες.
2. Η «συνδιοίκηση» με ποσοστά.
3. Η θέσπιση «αντικειμενικών» κριτηρίων επιστημονικής αξίας, πείρας και προσωπικότητας από την αστική τάξη.
4. Η πλήρης αποδοχή των μεταπτυχιακών φοιτητών σε διδακτικό έργο, όπως και στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης, ενώ δεν υπάρχουν στην Ελλάδα μεταπτυχιακές σπουδές.
5. Οι πειθαρχικές διατάξεις που θα επιβάλλονται «αντικειμενικά» από την αστική τάξη, αν «παραβαίνονται ή εκτελούνται πλημμελώς τα καθήκοντα ή δεν εκπληρώνονται βασικές υποχρεώσεις».
6. Καθιερώνεται επίσης και η επέμβαση της αστυνομίας «για άσκηση των καθηκόντων τους»!!!
Και όλα αυτά ενώ δεν προτείνεται τίποτα συγκεκριμένο για τους στόχους και το περιεχόμενο της παιδείας!!!

• Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Μέσα στον αγώνα των 46 μέχρι σήμερα ημερών απεργίας, σφυρηλατείται το πλατύ δημοκρατικό μέτωπο των βοηθών – επιμελητών και φοιτητών στα Πανεπιστήμια.
Οι μεγάλες ανοιχτές συγκεντρώσεις στην Αθήνα με πάνω από 10.000 και στη Θεσσαλονίκη με 3.000, με κοινή διοργάνωση ΕΦΕΕ – ΕΔΠ, είναι σημαντικές νίκες. Οι μεγάλες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις που ετοιμάζονται στην Αθήνα στο ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ στις 10 Απρίλη και στη Θεσσαλονίκη στο ΠΑΛΑΙ ΝΤΕ ΣΠΟΡ στις 17 Απρίλη, θα συνδέσουν την απεργία περισσότερο με το λαό.
Αυτό το δημοκρατικό μέτωπο που φτιάχνεται μέσα στον αγώνα είναι και η εγγύηση πως θα μπει φραγμός στα αντιλαϊκά σχέδια της κυβέρνησης και του «Κ»ΚΕ εξ. για την παιδεία, για να ανοίξει ο δρόμος για μια πατριωτική δημοκρατική και αντιηγεμονιστική κατεύθυνση όπου θα αναπτυχθεί και θα ανθίσει η παιδεία και η έρευνα σύμφωνα με τις ανάγκες του τόπου μας και τις προσδοκίες και τους πόθους του λαού.

Λαϊκοί Αγώνες (αρ. φ. 146, 20 Απρίλη 1978)

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑ 3ο ΜΗΝΑ Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΒΟΗΘΩΝ – ΕΠΙΜΕΛΗΤΩΝ

Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και φοιτητές ενωμένοι

• ΓΙΑ ΜΟΝΙΜΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ
• ΓΙΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΥΡΩΣΗ

Με ομόφωνη απόφαση στο Κ.Σ. του ΕΔΠ αποφασίστηκε η συνέχιση της απεργίας 4.500 πανεπιστημιακών δασκάλων σ’ όλη τη χώρα, που άρχισε στις 20 Φλεβάρη. Η αγωνιστική ομόφωνη στάση των απεργών και η πλήρης αδιαφορία της κυβέρνησης έχουν φανερώσει την τεράστια κρίση που χρόνια τώρα υποβόσκει στην παιδεία του τόπου μας, παιδεία εξαρτημένη, υποτελή και ξενόδουλη που κι αυτήν ακόμα επιχειρεί να υποβαθμίσει και να εξαρτήσει ακόμα παραπάνω η κυβέρνηση Καραμανλή, στα πλαίσια της άνισης ένταξης στην ΕΟΚ.

• Συμπεράσματα από τις 60 μέρες απεργίας

Σημαντικά βήματα έχει κάνει ο κλάδος συνολικά μέσα στον αγώνα, βήματα που έχουν φέρει σε απόγνωση τόσο το υπουργείο παιδείας και την κυβέρνηση, όσο και το «Κ»ΚΕ εξ.
Νίκη αποτελεί το γεγονός ότι το «σχέδιο νόμου» της κυβέρνησης έχει στην πράξη αποσυρθεί. Νίκη αποτελεί η κατακραυγή του κλάδου ενάντια στον απεργοσπαστικό νόμο 643. νίκες αποτελούν η ενότητα μέσα στον αγώνα, η διοργάνωση για πρώτη φορά ανοιχτών δημόσιων συγκεντρώσεων, η δημιουργία ταμείου αλληλοβοήθειας σαν όπλου ενάντια στην αντισυνταγματική περικοπή μισθών, οι συνεντεύξεις τύπου, οι μεγάλες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις συμπαράστασης σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, η σύνδεση με το φοιτητικό κίνημα και το χτύπημα μέσα στον αγώνα της μαύρης γραμμής της «συνδιοίκησης» στην παιδεία της υποτέλειας.
Νίκη αποτελεί επίσης η σημαντική μετατόπιση του κέντρου βάρους της απεργίας στο αίτημα της μονιμότητας για όλους χωρίς όρους και η έμπρακτη απομόνωση του «Κ»ΚΕ εξ.
Ιδιαίτερη σημασία έχει επίσης το άνοιγμα της απεργίας προς το λαό, η πληροφόρηση του λαού με προκηρύξεις, αφίσες, τρυκάκια.

• Η μονιμότητα και οι κρίσεις

Στη σημερινή φάση της παιδείας, το αίτημα της μονιμότητας για όλους χωρίς όρους έχει δημοκρατικό χαραχτήρα. Γιατί δημιουργεί όλες τις προϋποθέσεις για το σπάσιμο της ανασφάλειας, της εξάρτησης από τον καθηγητή, για την αφοσίωση στη διδασκαλία και την έρευνα.
Κατοχυρώνεται παράλληλα το δικαίωμα στη δουλειά, που τώρα κάθε 3 χρόνια αμφισβητείται.
Η μονιμότητα αυτή πρέπει να είναι στη σημερινή φάση της παιδείας για όλους και χωρίς όρους. Γιατί δεν μπορεί να προτείνει κανείς «επιστημονικά» κριτήρια σήμερα που ο ξενόφερτος και υποτελής τεχνοκράτης που έφτιαξε το ντοκτορά του την εποχή του φασισμού θεωρείται «επιστημονικά άριστος», ενώ ο πατριώτης, δημοκράτης που παλεύει σε πρωτόγονες συνθήκες να αναπτύξει την έρευνα σύμφωνα με τις ανάγκες του τόπου με πρωτοβουλία και δημιουργικότητα και χωρίς καμιά στήριξη, δεν θεωρείται «επιστημονικά» άρτιος.

• Ενιαίος διδακτικός φορέας

Το αίτημα αυτό προβλήθηκε ιδιαίτερα από το «Κ»ΚΕ εξ. στην προσπάθεια «συνδιοίκηση» και ενότητας πρώτα και κύρια με τους καθηγητές και υποστηρίχτηκε έντονα από το ΠΑΣΟΚ.
Βάση του αιτήματος ΕΝΙΑΙΟΣ ΦΟΡΕΑΣ είναι η κατάφορη αδικία και υποτίμηση των βοηθών – επιμελητών, η μη αναγνώριση του διδακτικού και ερευνητικού τους έργου, η ανασφάλεια και η εξάρτηση από τον καθηγητή. Όμως πρόκειται για αυταπάτη να θέλει κανείς να λυθούν αυτά με μια θεσμική αλλαγή που ζητάει να την κάνει και η σημερινή κυβέρνηση. Αυτή η άδικη κατάσταση ανάμεσα σε καθηγητές και βοηθούς – επιμελητές λύνεται με τον αγώνα πάνω σε συγκεκριμένους άξονες που να μειώνουν το σημερινό χάσμα:
α) Στο μισθολογικό ζήτημα, με αυξήσεις των μισθών μέσα στην προοπτική ένταξης σε ένα πραγματικά ενιαίο μισθολόγιο.
β) Στην κατοχύρωση του δικαιώματος στη διδασκαλία και την έρευνα.
γ) Στο δικαίωμα καθορισμού του περιεχόμενου σπουδών σε μια προοδευτική κατεύθυνση.

• Τα σχέδια νόμου

Μέχρι σήμερα χαρακτηριστικό είναι ότι προτάθηκαν νομοσχέδια από την κυβέρνηση και το «Κ»ΚΕ εξ. Και τα δυο έχουν βασικό γνώρισμα την αποσιώπηση (για διαφορετικούς σκοπούς) του χαρακτήρα εξάρτησης και υποτέλειας της παιδείας, το πρώτο για να υποβαθμίσει την παιδεία μέσα στην άνιση ένταξη στην ΕΟΚ, το δεύτερο για να την παραλάβει όπως είναι «συνδιοικώντας» την και να την εντάξει στο δικό του «διεθνή καταμερισμό». Και τα δυο αποσιωπούν το περιεχόμενο σπουδών, επιχειρούν διάσπαση του ΕΔΠ σε κατηγορίες, εισάγουν «αντικειμενικά» επιστημονικά κριτήρια και το θεσμό των μεταπτυχιακών φοιτητών σε διδακτικό έργο, και τα δυο υποστηρίζουν την καταπάτηση του πανεπιστημιακού άσυλου, την επέμβαση της αστυνομίας «για άσκηση των καθηκόντων» της.
Στην ίδια κατεύθυνση κατάθεσης νομοσχεδίου εργάζεται και η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.
Όμως στη σημερινή φάση τα προβλήματα της παιδείας δεν μπορούν να λυθούν με νομοσχέδια που θα ψηφίσει αυτή η κυβέρνηση που δημιουργεί και οξύνει την κρίση στα Πανεπιστήμια. Και όποιος καταθέτει νομοσχέδια εξωραίζει τη φύση και το χαραχτήρα της παιδείας και της κυβέρνησης, δημιουργεί αυταπάτες για τον τρόπο επίλυσης των προβλημάτων, εξασθενεί και αποπροσανατολίζει τον αγώνα βοηθών – επιμελητών και φοιτητών. Και την ίδια στάση με κυβέρνηση και «Κ»ΚΕ εξ. κράτησε το ΠΑΣΟΚ και στην απόπειρα διάσπασης του μετώπου ΕΦΕΕ – ΕΔΠ με την ψήφιση από την ΠΑΣΠ μαζί με την «Κ»ΝΕ και τη ΔΑΠ των τρίωρων στάσεων και όχι της αποχής των φοιτητών στο ΚΣ της ΕΦΕΕ.

• Οι προοπτικές του αγώνα

Οι νίκες που κατακτήθηκαν μέχρι τώρα είναι σημαντικές και έχουν δυναμώσει την εμπιστοσύνη του κλάδου στις δικές του δυνάμεις. Πρέπει όμως αυτές οι νίκες να στεριώσουν πιο πολύ μέσα σε μια θετική προοπτική:
1. Με τη σύνδεση μέσα σε κάθε σχολή των απεργών βοηθών – επιμελητών και των φοιτητών που απέχουν, με εμβάθυνση στο περιεχόμενο σπουδών με συζητήσεις, διαλέξεις, σεμινάρια κλπ.
2. Με τη σύνδεση όλων των φορέων της παιδείας και κύρια με τους καθηγητές της ΕΛΜΕ και του ΣΙΕΛ πάνω στα προβλήματα της παιδείας που είναι κοινά.
3. Με μια πανελλαδική ανοιχτή συγκέντρωση στην Αθήνα όλου του κλάδου στις 11 του Μάη, στα Προπύλαια.
4. Με τη στενή σύνδεση και συσχέτιση της απεργίας με το συνέδριο του κλάδου, το Γ΄ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ, που θα γίνει 18-21 Μάη στην Αθήνα. Πρέπει από τώρα σε κάθε σχολή να αρχίσουν οι διαδικασίες για τη δημοκρατική ανάδειξη μέσα από Γενικές Συνελεύσεις για την (…) των πιο τίμιων, δημοκρατών αγωνιστών του κλάδου που έχουν σταθεί στην πρώτη γραμμή της απεργίας, εδώ και 60 μέρες.

Λαϊκοί Αγώνες (αρ. φ. 163, 24 Αυγούστου 1978)

Τα αντιδραστικά μέτρα για τα ΑΕΙ

ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

(αποσπάσματα)

…

δ) Πραγματοποιεί μια τεχνητή συγκόλληση των καθηγητικών εδρών, κάτι που βαφτίζεται σαν τομέας, ενώ στην πραγματικότητα διατηρεί την έδρα κι επόμενα την παντοκρατορία και τα ιδιαίτερα συμφέροντα του καθηγητικού κατεστημένου. Μάλιστα στις Ιατρικές, Οδοντιατρικές κλπ. Σχολές όπου τα καθηγητικά συμφέροντα είναι ιδιαίτερα ισχυρά, διατηρεί απόλυτα την έδρα και δεν φτιάχνει τομείς.
Στον τομέα κατοχυρώνει και την πολυπόθητη ρεφορμιστική συνδιοίκηση, από τους καθηγητές, υφηγητές, ένα βοηθό και ένα φοιτητή (ή 2 αν ο αριθμός των καθηγητών είναι μεγαλύτερος από 10).

…

Από την άλλη μεριά η κυβέρνηση προσπαθεί να υπονομεύσει την αντίσταση και την πάλη των φοιτητών, προωθώντας μια σειρά από μέτρα που ευνοούν την «Κ»ΝΕ και τη σοσιαλφασιστική διασπαστική πολιτική της. Είναι απ’ αυτή την άποψη χαρακτηριστικό ότι:
• Κατοχυρώνεται για πρώτη φορά η συνδιοίκηση στον «τομέα», αίτημα που κυριαρχεί στην πολιτική του «Κ»ΚΕξ., για την κατάχτηση πόστων στα ΑΕΙ και τη διείσδυση στον κρατικό μηχανισμό.

…