Μετά την καταδίκη της χώρας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τη μη αναγνώριση των διπλωμάτων και των επαγγελματικών δικαιωμάτων των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών τα δύο σοσιαλφασιστικά κόμματα εντείνουν τις προσπάθειες για την κατάργησή τους. Το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΝ βάζουν σαν αίτημα της «εξέγερσης» τους και την κατάργηση των ΚΕΣ. Η συμβολική κατάληψη του αμερικάνικου κολλεγίου Deree στο κέντρο της Αθήνας από μέλη της Πανσπουδαστικής Κίνησης Συνεργασίας πριν ημέρες όπως γράφει ο Ριζοσπάστης δείχνει τα παραρτήματα των ξένων πανεπιστημίων ως κύριο στόχο της «εξέγερσης».
Το ανώτατο ευρωπαϊκό δικαστήριο καταδίκασε μόνο το κομμάτι εκείνο της φαιοκόκκινης εκπαιδευτικής πολιτικής των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που το αφορά. Η χώρα καταδικάστηκε γιατί δεν αναγνωρίζει τα πτυχία των ξένων πανεπιστημίων που λειτουργούν με το καθεστώς της δικαιοχρησίας γεγονός που συνιστά παραβίαση του ενιαίου συστήματος αναγνώρισης των διπλωμάτων και των επαγγελματικών δικαιωμάτων που ισχύει σε όλες τις χώρες της ΕΕ. Συνέπεια της μη αναγνώρισης είναι και η καταδίκη για την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ελεύθερης διακίνησης αυτών των διπλωματούχων στις χώρες της ΕΕ. Σε άλλο κείμενο περιγράψαμε την καταδίκη από την ΕΕ. Εδώ εκθέτουμε την θέση μας.
Το κυρίαρχο φαιοκόκκινο πολιτικό και ιδεολογικό μπλοκ εξουσίας αρνείται κάθε μορφή ιδιωτικής εκπαίδευσης και πιο πολύ την ανώτατη γιατί η μόνη εκπαίδευση που μπορεί να ελέγχει είναι η κρατική. Την ιδιωτική δεν μπορούν να την ελέγξουν και γι’ αυτό δεν την θέλουν. Δεν την θέλουν επίσης γιατί η ιδιωτική εκπαίδευση συγκρίνεται ακατάπαυστα με το διαλυμένο από το ακροδεξιό «κίνημα παιδείας» κρατικό πανεπιστήμιο και κρατικό σχολείο που κρατιούνται σκόπιμα διαλυμένα για να υπηρετούν τα οικονομικά πολιτικά και ιδεολογικά συμφέροντα της κρατικοδίαιτης διεφθαρμένης και τεμπέλικης υπαλληλίας.
Να γιατί οι «φίλοι» του «δωρεάν κρατικού Πανεπιστημίου» δεν παλεύουν για να μορφώνει αυτό τη νεολαία, για να αναπτύσσει τη χώρα, για να απορροφά όσο γίνεται πιο λίγους κρατικούς πόρους και για να προσφέρει όσο γίνεται πιο πολλή γνώση, ούτε καν για να είναι πιο φτηνό για τα παιδιά των φτωχών και πιο ακριβό για τα παιδιά των πλούσιων, όπως θα απαιτούσαν οι πραγματικά προοδευτικοί άνθρωποι. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να διατηρήσουν την πολιτική και οικονομική εξουσία τους στην προσοδοφόρα τριτοβάθμια εκπαίδευση και αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν αυτή είναι κρατική. Γι’ αυτό και λένε να απαγορευτεί στους πολίτες αυτής της χώρας να αγοράζουν πανεπιστημιακού επιπέδου διδασκαλία από το υπόλοιπο κεφάλαιο. Αυτό το έχουν επιβάλλει με το να μην επιτρέπουν στους κάτοχους της γνώσης που έχει αποκτηθεί με αυτόν τον τρόπο να αναγνωρίζονται σαν τέτοιοι από το κράτος. Δηλαδή πρακτικά έχουν επιβάλει να μην προσλαμβάνονται σαν κρατικοί υπάλληλοι και σαν υπάλληλοι των κρατικών επιχειρήσεων καθώς και να μην έχουν δικαίωμα να ασκήσουν επαγγέλματα που απαιτούν άδεια από το κράτος όσοι έχουν αγοράσει διδασκαλία και κατέχουν τέτοια γνώση από τα παραρτήματα των ξένων πανεπιστημίων που λειτουργούν στη χώρα μας. Με λίγα λόγια απαγορεύουν σε τέτοιους πολίτες να ζήσουν από τις πραγματικές, υπαρκτές γνώσεις τους. Αυτή την φασιστικού τύπου απαγόρευση την έχουν θεσμοθετήσει και συνταγματικά. Με λίγα λόγια υπάρχει στην Ελλάδα ένα εμπόρευμα που λέγεται διδασκαλία πανεπιστημιακών μαθημάτων που απαγορεύεται να αγοραστεί από τους πολίτες έξω από το κράτος και να μετατραπεί από αυτούς με τον κόπο τους σε γνώση (γιατί γνώση χωρίς μελέτη δεν καταχτιέται από τον αγοραστή της διδασκαλίας όσο καλά και να του την προσφέρει ο οποιοσδήποτε δάσκαλος).
Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΧΕΙ ΜΕΣΑ ΤΗΣ ΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΗ
Η κρατική ανώτατη παιδεία, και γενικότερα η κρατική παιδεία δεν είναι σήμερα δωρεάν αγαθό. Πληρώνεται από όλους τους πολίτες, πλούσιους και φτωχούς, και περισσότερο από τους φτωχούς, από τους οποίους το σημερινό κράτος εισπράττει τους περισσότερους φόρους. Στην ανώτατη κρατική παιδεία φοιτητές από πλούσιες, μεσαίες και φτωχές οικογένειες -στην κοινωνική τους προέλευση- πληρώνονται από όλη την κοινωνία για να σπουδάσουν. Όμως στις σπουδές αυτές δεν φτάνουν στον ίδιο βαθμό όλες οι τάξεις. Οι φτωχοί φτάνουν λιγότερο από τους μεσαίους και οι πλούσιοι αντιπροσωπεύονται περισσότερο στα Πανεπιστήμια, ιδιαίτερα στις καλύτερες σχολές, από όσο στην κοινωνία γενικά. Κανείς δεν μπορεί στα σοβαρά να αμφισβητήσει ότι για τα Πανεπιστήμια επελέγησαν τελικά όσοι πλήρωσαν για ακριβή φροντιστηριακή διδασκαλία γνώση ή όσοι που είχαν ‘‘κληρονομικό δικαίωμα’’ στη γνώση αφού φροντιστές τους ήταν οι πιο μορφωμένοι γονείς τους. Η επιλογή δηλαδή στο «δωρεάν Πανεπιστήμιο» στηρίχτηκε στο ότι αυτοί που το γεύτηκαν αγόρασαν διδασκαλία ή αυτή τους χαρίστηκε κατ επιλογήν από την κοινωνία. Με λίγα λόγια μπροστά στις εισαγωγικές εξετάσεις οι άνθρωποι δεν βρέθηκαν σαν ίσοι, αλλά σαν άνισοι, και οι γνώσεις τους είχαν προϋπάρξει σαν εμπόρευμα πριν ενσωματωθούν στην δήθεν δωρεάν πανεπιστημιακή παιδεία για τους πιο πετυχημένους ανάμεσά τους. Μέσα λοιπόν στην δωρεάν κρατική παιδεία υπάρχει, αν και κρυμμένη η ιδιωτική παιδεία και η ταξική επιλογή.
Αλλά η κρατική παιδεία αποκαλύπτεται σαν εμπορευματική και ταξική όχι μόνο στις προϋποθέσεις της αλλά και στις συνέπειές της όταν το ίδιο το πτυχίο γίνεται επίσης ένας εμπορευματικός τίτλος. Με το κατάλληλο πτυχίο μπορεί κανείς να κερδίσει μια θέση ή στην ιδιωτική επιχείρηση ή στην κρατική γραφειοκρατία ή, ενδιάμεσα, στην μεταπτυχιακή παιδεία από την οποία θα εξασφαλίσει έναν ανώτερο εμπορευματικό τίτλο που είναι το πτυχίο. Αυτό είναι ανεξάρτητο από το ότι τα πτυχία ξεπέφτουν με τον ίδιο τρόπο που ξεπέφτουν όλα τα εμπορεύματα που η προσφορά τους είναι μεγαλύτερη από τη ζήτηση. Αυτό ισχύει για πτυχία με χαμηλή ζήτηση εξ αιτίας του χαμηλού επιπέδου της σχολής από την οποία δόθηκαν (δηλαδή χαμηλής αξίας χρήσης) ή για πτυχία που δεν αντιστοιχούν σε καμία ζήτηση στη δοσμένη αγορά (όπως πχ. τα πτυχία της πυρηνικής φυσικής και αεροναυπηγικής σε μια χώρα σαν τη δικιά μας που δεν παράγει πυρηνική ενέργεια και δεν κατασκευάζει αεροπλάνα. Σε τέτοιες περιπτώσει με ένα πτυχίο γενικά ψηλής ανταλλακτικής αξίας στην παγκόσμια αγορά εξασφαλίζει κανείς μια θέση στον εφεδρικό στρατό των ανέργων στην ελληνική αγορά της σαμποταρισμένης βιομηχανίας). Εννοείται ότι η ταξική χρήση του πτυχίου είναι ανεξάρτητή από το ότι πολλοί φτωχοί άνθρωποι πέθαναν στις στερήσεις και στη δουλειά για να θρέψουν, να προετοιμάσουν για τις σπουδές και να σπουδάσουν ένα ταλαντούχο παιδί που ύστερα άλλαξε κοινωνική τάξη.
Όλα τα παραπάνω δεν αναιρούν λοιπόν αλλά επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι ο κάτοχος πτυχίου είναι κάτοχος εμπορευματικού τίτλου και επιχειρεί να πουλήσει αυτόν τον τίτλο όσο γίνεται πιο ακριβά. Κανείς δεν παρέχει σήμερα το πτυχίο του δωρεάν στην κοινωνία, πράγμα που θα έκανε συνεπείς στην ταξικίστικη δημαγωγία τους κήρυκες της δήθεν «ίσης και δωρεάν» παιδείας. Αντίθετα, ο κάτοχος του πιο καλού πτυχίου, του πιο έγκυρου Πανεπιστήμιου, της πιο αποδοτικής ειδικότητας, εξελίσσεται συνήθως σε έναν καλό αστό που, αφού σπούδασε δωρεάν με χρήματα κύρια της φτωχολογιάς, κάθεται αν μπορέσει, στο σβέρκο της. Εννοείται ότι αυτό γίνεται περισσότερο με τους γόνους της αστικής τάξης που συνήθως μαζί με το καλό πτυχίο κουβαλάνε κληρονομικά και καλές οικονομικές και κομματικές διασυνδέσεις.
Να λοιπόν πως στην κοινωνία της ανισότητας που ζούμε η κρατική παιδεία είναι παιδεία της ανισότητας και της εκμετάλλευσης, είναι δηλαδή παιδεία του ιδιωτικού συμφέροντος και παιδεία για λίγους.
Αυτά συμβαίνουν επειδή το κράτος είναι το αστικό κράτος, δηλαδή κράτος των εκμεταλλευτών που φροντίζει να αναπαράγει και να οργανώνει την ανισότητα μέσα στην κοινωνία.
Το ‘‘όχι στα ιδιωτικά πανεπιστήμια’’ που προφέρεται στο όνομα του λαού είναι λοιπόν κατ’ αρχή ένα σύνθημα γεμάτο υποκρισία, αφού υπάρχουν δύο ιδιωτικές συνθήκες μέσα στη δημόσια παιδεία: το ιδιωτικό φροντιστήριο και το ιδιωτικό πτυχίο.
Για να έχει κάποιο αριστερό νόημα αυτό το σύνθημα πρέπει να έχουμε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ώστε να μην είναι εμπόρευμα η εργατική δύναμη, να μην είναι εμπόρευμα το πτυχίο και να μην είναι εμπόρευμα η διδασκαλία. Σε μια τέτοια κοινωνία το κράτος είτε θα είναι επαναστατικό κράτος των φτωχών ή δε θα υπάρχει καθόλου κράτος. Στην πρώτη περίπτωση θα μπορεί να είναι θετικό το σύνθημα «η παιδεία στο κράτος». Λέμε «θα μπορεί» να είναι θετικό γιατί και τότε ακόμα κανείς δεν πρέπει να στερεί από τους άμεσους παραγωγούς και από τις λαϊκές οργανώσεις εξουσίας στα διάφορα επίπεδά της (πχ εργοστασιακές μονάδες, αγροτικές παραγωγικές μονάδες, γειτονιές και πόλεις) να έχουν και να διαχειρίζονται με τον τρόπο που αυτοί θέλουν τα δικά τους σχολεία για τα δικά τους παιδιά. Και μάλιστα για ορισμένα μαθήματα και για ορισμένα σχολεία μπορεί να υπάρχει ακόμα και κάποια πληρωμή στον λαϊκό εκπαιδευτικό οργανισμό εφόσον θα υπάρχει ακόμα εμπορευματική παραγωγή στη δοσμένη κοινωνία. Και η εμπορευματική παραγωγή υπάρχει όσο υπάρχει συνεταιριστικός τομέας της παραγωγής, δηλαδή όσο όλα τα μέσα παραγωγής δεν ανήκουν σε όλο το λαό.
Αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση για μια άλλη στιγμή. Εδώ δεν μιλάμε για την πορεία προς την ανθρώπινη απελευθέρωση. Εδώ μιλάμε για άμυνα απέναντι στον προελαύνοντα φασιστικό μεσαίωνα. Γιατί το «υποχρεωτικά κρατική παιδεία» ή καλύτερα το «απαγόρευση στην ιδιωτική εκπαίδευση» που τώρα εξειδικεύεται στο «όχι στα ιδιωτικά Πανεπιστήμια» δεν είναι απλά μια συντηρητική πρόταση, είναι ένα συγκεκριμένο φασιστικό σύνθημα που υψώνεται σαν πολεμική σημαία ενός ακόμα πιο συγκεκριμένου φασιστικού «κινήματος παιδείας».
Η ΑΞΙΑ ΤΩΝ ΠΤΥΧΙΩΝ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΟΚΟΜΜΑΤΙΚΗΣ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑΣ
Να δούμε όμως την αξία του πτυχίου του κρατικού πανεπιστημίου στην παραγωγή αλλά και την ιδιαίτερη αξία του πτυχίου της κρατικοκομματικής φοιτητικής γραφειοκρατίας όπως διαμορφώνεται από την αλλοίωση του όποιου προοδευτικού χαρακτήρα του πανεπιστημίου από το ακροδεξιό «κίνημα παιδείας» και τον σοσιαλφασισμό. Όπως είναι γνωστό σε αντάλλαγμα της εξουσίας τους στα πανεπιστήμια η εκπαιδευτική παρασιτική υπαλληλία ή οι συμβιβασμένοι πρώην επιστήμονες εκπαιδευτικοί παραδίδουν στο φοιτητικό στρατό των τραμπούκων ένα γενικά «εύκολο» πτυχίο. Το λέμε εύκολο γιατί στηρίχθηκε στην προ-υπαγόρευση των θεμάτων και στην αντιγραφή, οπότε είναι πτυχίο χωρίς χρήσιμη αξία, οπότε και χωρίς ανταλλακτική αξία, οπότε δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί στην αγορά της γνώσης ή αλλιώς της ειδικευμένης μισθωτής εργασίας. Όμως ενώ αυτού του είδους το πτυχίο στα χέρια του οποιουδήποτε άλλου φοιτητή θα ήταν ένα διαβατήριο για την ανεργία, στα χέρια των στελεχών των φοιτητικών πολιτικών στρατών μπορεί να είναι εξαιρετικά χρήσιμο. Γιατί αυτοί προορίζονται για μέλη της παρασιτικής κρατικής γραφειοκρατίας με την ευρύτερη έννοια. Ασκώντας για αρκετά χρόνια ένα κομμάτι εξουσίας μέσα στα Πανεπιστήμια, συχνά το πιο βασικό, έχουν γίνει πολιτικά ειδικοί στην σύσταση πολιτικών συμμοριών, στη διάλυση της έρευνας, και στην καταπίεση και διαφθορά των συμφοιτητών τους. Πάνω από όλα έχουν αποκτήσει τεράστια πείρα στα παρασκήνια της πανεπιστημιακής εξουσίας σαν μεσολαβητές ανάμεσα στην καθηγητική ελίτ, το μεσαίο διδακτικό προσωπικό και τους φοιτητές. Η πιο μεγάλη τους ειδίκευση είναι στο να ασκούν φασισμό διαστρεβλώνοντας κατάλληλα τις δημοκρατικές συνδικαλιστικές μορφές οργάνωσης. Πρόκειται για τα νεότερα στελέχη του κεντρικού κομματικού κράτους. Οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι τους πιο ταλαντούχους από αυτούς τους κρατάνε αρκετά χρόνια «στη δουλειά» για να οργανώνουν χάρη στη μεγάλη πείρα τους κομματικούς φοιτητικούς στρατούς και να στρατολογούν σε αυτούς διαρκώς καινούργιο αίμα. Έτσι το πτυχίο τους, όποτε το πάρουν, έχει αληθινή αξία μόνο στη δοσμένη κρατικοφασιστική κοινωνία. Οι φορείς ενός τέτοιου πλασματικού πτυχίου μπορούν να ελπίζουν σε μια καλύτερη θέση στους κεντρικούς τους κομματικούς στρατούς και από κει, όταν οι στρατοί αυτοί παίρνουν την εξουσία, να βρίσκουν στελεχική θέση σε τμήματα του ευρύτερου κρατικού μηχανισμού ΔΕΚΟ, συνδικάτα, δήμους, μη κυβερνητικές οργανώσεις (που στην Ελλάδα είναι πάντα πληρωμένες κρατικές ή παρακρατικές οργανώσεις). Ακόμα μπορούν να γίνονται στελέχη της κρατικοδίαιτης ιδιωτικής αστικής τάξης ή και τέτοια αστική τάξη και οι ίδιοι. Τέλος είναι δυνατό οι πιο διαβαστεροί και φιλόδοξοι από αυτούς να αναπαράγουν άμεσα την παρασιτική πανεπιστημιακή γραφειοκρατία, ανεβαίνοντας ακαδημαϊκά με την κατάλληλη στήριξη δηλαδή με τόσο πλασματικά «αυθεντικά» ντοκτορά όσο αυθεντικά επιστημονικό ήταν το πνεύμα και τα ντοκτορά των εκπαιδευτών τους. Προορίζονται δηλαδή στη χειρότερη περίπτωση για μέλη της κατώτερης γραφειοκρατίας του ευρύτερου κράτους και στην καλύτερη για μέλη της ανώτερης συνδικαλιστικής, πολιτικής, οικονομικής ακόμα και ακαδημαϊκής κρατικής παρασιτικής αστικής τάξης.
ΤΟ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΤΩΝ ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΠΤΥΧΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΑΓΟΡΑΣΜΕΝΑ ΤΑΧΑ ΠΤΥΧΙΑ ΤΩΝ «ΠΛΟΥΣΙΩΝ»
Στον αντίποδα του δίχως πραγματική ανταλλακτική αξία και αξία χρήσης δωρεάν πτυχίου που παίρνουν οι κομματικοί φοιτητικοί στρατοί βρίσκεται το πτυχίο της εξασφαλισμένης σχεδόν ανεργίας από μια οικονομία σαμποταρισμένη που δεν παράγει παρά ελάχιστα. Οι υπερασπιστές της αποκλειστικής κρατικής παιδείας που θέλουν να κλείσουν τα ΚΕΣ συσπειρώνουν τους πολλούς φοιτητές με το επιχείρημα της ισοπέδωσης των εργασιακών δικαιωμάτων και τη συνακόλουθη συμπίεση των μισθών που θα φέρει η λειτουργία της ιδιωτικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και η αναγνώριση των διπλωμάτων των ΚΕΣ. Η αγορά θα γεμίσει πτυχία και δεν θα βρίσκετε δουλειά τους λένε. Αυτό τον συσπειρωτικό ρόλο παίζει το σύνθημα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης και της κατάργησης των ΚΕΣ, που βασικά σημαίνει απαγόρευση των ιδιωτικών Πανεπιστημίων.
Με αυτό το σύνθημα το μπλοκ απευθύνεται στους φοιτητές σαν σε μελλοντικούς κατόχους πτυχίου και τους καλεί να συντρίψουν τους υποψήφιους ανταγωνιστές τους που θα θελήσουν να εμφανιστούν με πτυχία ιδιωτικών πανεπιστημίων στην αγορά εργασίας. Στο βαθμό μάλιστα που οι ιδιωτικές σχολές βγάζουν χιλιάδες πτυχιούχους κάθε χρόνο τους δείχνουν τι σημαίνει η αναγνώριση αυτών των πτυχίων από το κράτος σε μια εποχή και σε μια χώρα πρωταθλητή της ανεργίας των πτυχιούχων. Πρόκειται για ένα κάλεσμα σε κανιβαλισμό αντίστοιχο με το κάλεσμα που κάνουν οι ρατσιστές στους ντόπιους εργάτες, ιδιαίτερα στους άνεργους να διώξουν από την αγορά εργασίας τους μετανάστες προκειμένου να βρουν οι ίδιοι πιο εύκολα δουλειά.
Η «θεωρητική» δικαιολόγηση του κανιβαλισμού γίνεται με δυο επιχειρήματα.
Το πιο δημοφιλές είναι ότι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια ευνοούν τους πλούσιους και σαν τέτοια δυναμώνουν την κοινωνική ανισότητα. Άρα, ισχυρίζονται, δεν πρόκειται για κανιβαλισμό μεταξύ φτωχών αλλά για ταξική πάλη ανάμεσα στα παιδιά των πλούσιων και στα παιδιά των φτωχών. Εννοείται ότι κανένα προοδευτικό κίνημα στην ιστορία, πόσο μάλλον οι μαρξιστές, δεν κάλεσε ποτέ σε κίνημα νεολαίων ενάντια σε νεολαίους μόνο και μόνο στη βάση της όποιας κοινωνικής θέσης τους, πόσο μάλλον στη βάση της ταξικής θέσης των γονιών τους. Αυτό το επιχείρημα απευθύνεται όχι μόνο στους φοιτητές σαν διαταξικό κοινωνικό στρώμα, αλλά απευθύνεται και στους μαθητές και στα μικροαστικά στρώματα και στην εργατική τάξη. Δηλαδή επιζητεί την παλλαϊκή κάλυψη ενός ιδιοτελούς υπεραντιδραστικού κινήματος. Το επιχείρημα είναι το εξής: «το ιδιωτικό Πανεπιστήμιο θα δώσει τη δυνατότητα στους πλούσιους να αποκτήσουν ένα πτυχίο και θα μετατρέψει έτσι τη μόρφωση σε εμπόρευμα. Όταν το Πανεπιστήμιο είναι κρατικό, το πτυχίο και η μόρφωση είναι κοινωνικά αγαθά και οι άνθρωποι τα απολαμβάνουν ανεξάρτητα από την κοινωνική τους θέση. Αφού δηλαδή οι σπουδές είναι δωρεάν, δωρεάν είναι για τους φτωχούς και το πτυχίο. Άρα οι φτωχοί και οι πλούσιοι είναι ίσοι απέναντι στο πτυχίο ίσοι και απέναντι στο επάγγελμα και ίσοι απέναντι στη δουλειά. Με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια οι πλούσιοι θα παίρνουν τα πτυχία και τις δουλειές. ΄Η, τουλάχιστον, θα τις παίρνουν περισσότερο από όσο σήμερα και η ανισότητα θα γίνει πιο μεγάλη στις σπουδές και στη ζωή. Συμπέρασμα «όχι η παιδεία εμπόρευμα. Όχι στην ιδιωτική εκπαίδευση. Δωρεάν παιδεία. Ίση παιδεία για όλους».
Ο πυρήνας αυτού του συλλογισμού βρίσκεται στη θέση ότι η ανώτατη παιδεία είναι τώρα δωρεάν κοινωνικό αγαθό που δίνει χοντρικά τη δυνατότητα των ίσων ευκαιριών, ενώ τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα την κάνουν εμπόρευμα προσιτό περισσότερο στους πλούσιους. Αυτή τη θέση την ανασκευάσαμε ήδη διεξοδικά παραπάνω αποδεικνύοντας ότι δεν υπάρχει πραγματική δωρεάν παιδεία και μάλιστα ίση για όλες τις τάξεις. Εκεί όμως που οι οπαδοί της κρατικής παιδείας αποκαλύπτονται σαν οπαδοί της ταξικής ανισότητας είναι όταν ζητούν να κλείσουν οι σχολές που παρέχουν μεταδευτεροβάθμια εκπαίδευση (ΣΒΙΕ, Κορέλκο, Ωμέγα κλπ). Στις σχολές αυτές, που είναι ιδιωτικές και βασικά διετούς διάρκειας, φοιτούν κατά κανόνα σπουδαστές που προέρχονται κοινωνικά από πιο φτωχά στρώματα και είναι αυτοί που βρέθηκαν έξω από τα ΑΕΙ-ΤΕΙ ακριβώς γιατί δεν είχαν τα λεφτά ή τους γονείς που θα τους έδιναν φροντιστηριακά μαθήματα, δηλαδή λόγω των χειρότερων υλικών προϋποθέσεων για την εισαγωγή τους ή αλλιώς λόγω της πιο αυστηρής ταξικής επιλογής στα ΑΕΙ. Οι σοσιαλφασίστες έχουν έναν παραπάνω λόγο να θέλουν να κλείσουν αυτές τις σχολές επειδή αυτές είναι σχολές με ειδικότητες πολύ κοντά στις ανάγκες της παραγωγής και ξεπερνούν σε δυνατότητα επαγγελματική αποκατάσταση τις πανεπιστημιακές.
Αλλά όχι μόνο αυτές οι διετείς σχολές αλλά και πολλά ΚΕΣ είναι σχολές για παιδιά φτωχότερων οικογενειών από εκείνες που τα παιδιά τους σπουδάζουν στα ΑΕΙ. Γιατί τα ΑΕΙ είναι φτηνά μόνο για παιδιά που σπουδάζουν στην πόλη τους. Για εκείνα που σπουδάζουν σε άλλες πόλεις οι σπουδές κοστίζουν το ίδιο ή και πιο πολύ από τα ΚΕΣ. (δες άλλο σημείωμα μας γι αυτό το ζήτημα).
Το δεύτερο επιχείρημα, το πιο πραγματιστικό και πιο οικονομίστικο που σπρώχνει επίσης τη νεολαία στον κανιβαλισμό προσφέρεται περισσότερο σαν επίσημο πρόσχημα αλλά είναι πολύ πιο αδύναμο στην ουσία του. Πρόκειται για το ότι το ιδιωτικό κεφάλαιο θα μοίραζε πανεπιστημιακά πτυχία χωρίς αξία στους πλούσιους ή και σε όλους τους φοιτητές του μόνο και μόνο για να εισπράτει λεφτά.
Κατ’ αρχή το αγαπημένο κράτος των μικροαστών μπορεί πολύ άνετα να εξετάσει όλους τους πτυχιούχους προκειμένου να εξακριβώσει αν έχουν τις μίνιμουμ γνώσεις που αντιστοιχούν στο πτυχίο τους ώστε να τους επιτρέψει να ασκήσουν το επάγγελμά τους. Αυτό το προβλέπει και η οδηγία της ΕΕ που παραβιάζει η χώρα μας. Πρόκειται για τα λεγόμενα αντισταθμιστικά μέτρα που είναι εξετάσεις ή πρακτική εξάσκηση που απαιτεί το κράτος για την εξομοίωση των πτυχίων. Άλλωστε το ιδιωτικό κεφάλαιο που θα δώσει πτυχία χωρίς αξία θα εξαπατήσει λίγους ανθρώπους για λίγο χρόνο και μετά θα συντριβεί. Αλλά ο στόχος κάθε κεφάλαιου είναι το κέρδος και η αναπαραγωγή του κέρδους σε πιο διευρυμένη κλίμακα και όχι η συντριβή του. Άλλωστε ο κίνδυνος του υποβαθμισμένου πτυχίου έχει ήδη γίνει πραγματικότητα από τις περισσότερες κρατικές σχολές που δίνουν σήμερα χιλιάδες πτυχία χωρίς καμιά αξία. Παραπέρα το κάθε ξεχωριστό πτυχίο αξιολογείται διαρκώς στην αγορά εργασίας για την πραγματική του αξία με εξετάσεις ανταγωνισμού, είτε από το ίδιο το κράτος σαν εργοδότη (ΑΣΕΠ), είτε με εξονυχιστικούς ελέγχους και συνεντεύξεις από το ιδιωτικό κεφάλαιο που προσλαμβάνει ειδικούς. Ανεξάρτητα και από αυτές τις διαδικασίες η ίδια η αγορά και γενικότερα η παραγωγική πρακτική αργά ή γρήγορα απονέμει με τρομακτική ακρίβεια την πραγματική ανταλλακτική του αξία σε κάθε πανεπιστημιακό πτυχίο, κρατικό ή ιδιωτικό παντού στον κόσμο. Στην πραγματικότητα σήμερα στη χώρα μας, χώρα υπερπληθώρας πτυχιούχων, μόνο ένα ελάχιστο ποσοστό πτυχίων μπαίνουν στ’ αλήθεια στον ελεύθερο ανταγωνισμό για μια θέση εργασίας. Πρόκειται κατά τεκμήριο για τα πτυχία με τους μεγαλύτερους βαθμούς των γνωστών σε όλους καλύτερων σχολών. Τον τίτλο του καλύτερου τον απονέμει πάλι με έναν αρκετά μετρήσιμο τρόπο ο κατώτερος βαθμός με τον οποίον εισάγεται ένας υποψήφιος στις πανελλαδικές εξετάσεις σε κάθε ξεχωριστή σχολή. Βλέπουμε δηλαδή ότι πάντα μέσα στο κρατικό μονοπώλιο της ανώτατης παιδείας δουλεύει με τον δικό του αδυσώπητο τρόπο ο ανταγωνισμός των υποψήφιων φοιτητών, ο ανταγωνισμός των φοιτητών και ο ανταγωνισμός των πτυχιούχων.
Τέλος και το πιο βασικό από όλα. Υπάρχει ήδη μπροστά μας ένα ζωντανό δείγμα ιδιωτικής παιδείας που είναι σήμερα πιο αποδοτική από την κρατική. Είναι η φροντιστηριακή παιδεία και η ιδιωτική παιδεία στη μέση και στη στοιχειώδη εκπαίδευση που λες και υπάρχουν επίτηδες για να θυμίζουν διαρκώς την καταστροφή που έχει σκορπίσει η παρασιτική γραφειοκρατία πάνω στις αντίστοιχες βαθμίδες της κρατικής εκπαίδευσης. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που το αντίστοιχο της ΠΟΣΔΕΠ όργανο της παρασιτικής γραφειοκρατίας για τη μέση εκπαίδευση, η ΟΛΜΕ, έχει κηρύξει έναν ασταμάτητο πολιτικό ιδεολογικό πόλεμο στην ιδιωτική παιδεία. Είναι φυσικό να είναι αυτή ο κύριος εχθρός της, γιατί αυτός ακριβώς κάνει ζωντανή, παραστατική για τις μάζες την κριτική εναντίον της κρατικής παιδείας και πιο πολύ της καθηγητικής διάλυσης την οποία καθοδηγεί και οργανώνει σε όλα τα επίπεδα η ΟΛΜΕ.
Αυτοί που θέλουν στην Ελλάδα την κατάργηση της ιδιωτικής παιδείας είναι τμήματα της αστικής τάξης που όχι μόνο είναι πολύ ισχυρά μέσα στο κράτος αλλά είναι τμήματα ηγεμονικά που θέλουν να εκτοπίσουν και έχουν σε μεγάλο βαθμό καταφέρει να εκτοπίσουν όλες τις άλλες μερίδες του κεφάλαιου από την κρατική εξουσία και έτσι να γίνουν κυρίαρχα τα ίδια, αρχικά μέσα στο κράτος και στη συνέχεια στην οικονομία. Το ότι το αίτημα για υποχρεωτικά δημόσια παιδεία και για κατάργηση κάθε ιδιωτικής, είναι ένα αίτημα που το προβάλλει μια συμμορία για να έχει τον απόλυτο έλεγχο, το μονοπώλιο της εκπαίδευσης στη χώρα αποδεικνύεται από το ότι αυτή η συμμορία δεν ζητάει να μην ισχύουν τα πανεπιστημιακά πτυχία από άλλες χώρες, αλλά να μην ισχύουν τα μη κρατικά πανεπιστημιακά πτυχία που παρέχονται μέσα στην Ελλάδα.Στην πραγματικότητα είναι τμήματα του ρώσικου ιμπεριαλιστικού μπλοκ που θέλει την απόλυτη ηγεμονία πάνω στα άλλα. Πρόκειται για ένα φασιστικό μπλοκ εξουσίας. Στην ιστορία του ανεπτυγμένου καπιταλισμού δεν ήταν ποτέ οι μικροαστοί αλλά οι φασίστες μονοπωλιστές που όχι μόνο εξύμνησαν το κράτος αλλά και το χρησιμοποίησαν αρχικά για να εξοντώσουν μέσα από την πολιτική τους κυριαρχία σε αυτό όλες τις αντίπαλες μερίδες της αστικής τάξης, ενώ τελικά σαν φασιστικό κόμμα το κατάπιαν για να το χρησιμοποιήσουν σαν όργανο παγκόσμιας ηγεμονίας.

30122008