Για πρώτη φορά φοιτητές κατορθώνουν να αντισταθούν στους τραμπουκισμούς, τις απειλές και τη γενική βία του φαιοκόκκινου διακομματικού μετώπου εκπαίδευσης και να ανοίξουν μερικές από τις υπό πραξικοπηματική κατάληψη σχολές. Από όσο είμαστε σε θέση να ξέρουμε αυτοί οργανώθηκαν υποτυπωδώς μέσω του internet και συναντήσεων έξω από το μάτι της εξουσίας του κνίτη, του συνασπισμαίου, του αναρχοφασίστα και του φαιοκόκκινου πασκίτη και επέβαλαν συνελεύσεις στις οποίες κέρδισαν τις ψηφοφορίες. Επίσης είναι γεγονός ότι ιδιαίτερα στην ΔΑΠ αλλά και στην ΠΑΣΠ παρά τις αντίθετες γραμμές «εκ των άνω» υπήρξαν αντιστάσεις στις φετινές καταλήψεις-πραξικοπήματα που αντανακλούσαν τις διαθέσεις της μεγάλης πλειοψηφίας των φοιτητών. Και αυτό συνέβη στην κρισιμότερη περίοδο για το καθεστώς, τώρα που πριν την έκτη δόση του δανείου έχει περισσότερο από κάθε φορά ανάγκη τις «λαϊκές» κινητοποιήσεις και τις εικόνες ενός ανεξέλεγκτου τάχα επαναστατημένου λαού ενάντια στην ΕΕ και στους ριγμένους και υπονομευμένους στην πραγματικότητα, από το ρωσόδουλο καθεστώς δανειστές.
Όμως δεν αντιστάθηκαν μόνο οι φοιτητές αλλά και οι καθηγητές. Εκδηλώθηκαν από τη μεριά τους μαζικές κινήσεις υποστήριξης του νόμου πλαίσιο, για πολλές από τις θέσεις του. Αυτό έγινε ακόμα και τις πρώτες ημέρες των καταλήψεων, με χαρακτηριστική αδυναμία των δυνάμεων κρούσης του κινήματος, των ταγμάτων εφόδου, να ασκήσουν τη γνωστή βία τους στους διαφωνούντες, όπως έκαναν μέχρι χθες.
Όπως είναι γνωστό το νεο-ακροδεξιό κίνημα «παιδείας» δεν είχε την απαιτούμενη δυναμική να πραγματοποιήσει τις αντιδραστικές καταλήψεις των ανώτατων ιδρυμάτων από μόνο του και γι’ αυτό μερικοί βαλτοί πρυτάνεις που διαφωνούσαν με το νόμο πλαίσιο, με την υποστήριξη της φαιοκόκκινης ΠΟΣΔΕΠ και με την ανοχή του Παπανδρέου δεν άνοιξαν τα πανεπιστήμια, μετά τις διακοπές. Πρόσφεραν έτσι τις κλειστές σχολές στο απεχθές σε όλη την εκπαίδευση και στην κοινωνία μειοψηφικό νεο-ακροδεξιό κίνημα, για να βάλει πραξικοπηματικά, χωρίς ψηφοφορίες, την πολιτική του σφραγίδα που γράφει: «κατάληψη, κάτω η ΕΕ, το ΔΝΤ και η ΕΚΤ».
Επειδή οι καταλήψεις των ανώτατων ιδρυμάτων σβήνουν το καθεστώς προσπαθεί τώρα να φουντώσει τις καταλήψεις των σχολείων με πρώτο στόχο την κατάληψη όλων των σχολείων στις 3 Οκτωβρίου. Η ξεπεσμένη και πλέον αντιδραστική κατάληψη πρέπει, όπως είπαμε, να προβάλλεται, στους δανειστές κυρίως αλλά και στους μέσα, ως λαϊκή κινητοποίηση ενάντια στην τρόικα, στην ΕΕ και στη Δύση. Ενώ κατηγορούν τους δανειστές ότι χρεοκόπησαν τη χώρα, είναι οι ίδιοι που τη χρεοκόπησαν, και συνεχίζουν να συντηρούν τη χρεοκοπία με άμεσο στόχο να οδηγήσουν την ΕΖ στην γενικευμένη έκδοση ομολόγων και έτσι στην εξάρτηση όλη της ΕΕ από τον νεοναζιστικό άξονα Ρωσίας Κίνας.
«Κάτω η ΕΕ, το ΔΝΤ και η ΕΚΤ που χρεοκόπησαν τη χώρα» είναι επίσης και το σύνθημα της ΟΛΜΕ και της γενικής συνέλευσης των προέδρων των ΕΛΜΕ που ουσιαστικά καθοδηγούν τις καταλήψεις, καθώς και του Σχολικού Αγώνα Συντονιστικό Αθηνών, του οργάνου αυτού του ψευτοΚΚΕ.
Το πρόσχημα για τις καταλήψεις των σχολείων ήταν η έλλειψη βιβλίων που για το ζήτημα η υπουργός παιδείας έχει παραπέμψει τον αντιπρόεδρο του Ελεγκτικού Συνεδρίου στη δικαιοσύνη για την αργοπορημένη απόφασή του για έγκριση του διαγωνισμού αγοράς χαρτιού. Τέτοια καθυστέρηση είναι πρωτοφανής για να ευθύνεται στην κύρια πλευρά μια υπουργός παιδείας που βρισκόταν υπό τα πυρά του σοσιαλφασισμού. Για παράνομη καθυστέρηση στην έκδοση απόφασης για τον αγωγό φυσικού αερίου κατηγορείται επίσης ο αντιπρόεδρος του ΕΣ και από τον υπουργό Μπεγλίτη.
Πιστεύουμε ότι το καθεστώς σαμπόταρε την έγκαιρη έκδοση των βιβλίων για να χρησιμοποιηθεί αυτό από την ΟΛΜΕ ως πρόσχημα για τις καταλήψεις, όπως ακριβώς έκανε το καθεστώς και με την μετάθεση της ψήφισης του νόμου πλαίσιο από τα μέσα Αυγούστου στο τέλος του μήνα, τότε που επιστρέφουν από τις διακοπές οι φοιτητές.

Η φαιοκόκκινη διακομματική ΟΛΜΕ πολιτικός οργανωτής των καταλήψεων. Πίσω της και Παπανδρέου και Σαμαράς.

Ο προβοκάτορας Παπανδρέου κάνει εκκλήσεις για ανοιχτά πανεπιστήμια και σχολεία όταν η ΠΑΣΠ στην πρώτη γραμμή με το ψευτοΚΚΕ τον ΣΥΝ και την ΔΑΠ οργάνωνε και συνεχίζει τις καταλήψεις στα ανώτατα ιδρύματα, που σβήνουν. Ο ίδιος κάνει εκκλήσεις για ανοιχτά πανεπιστήμια και σχολεία όταν η ΟΛΜΕ, στην οποία συμμετέχει το ΠΑΣΟΚ με μεγάλα ποσοστά, είναι ο κύριος οργανωτής των μαθητικών καταλήψεων μαζί με τους συνασπισμαίους, το ψευτοΚΚΕ τους φαιοκόκκινους σαμαρικούς και τους φαιοκόκκινους επίσης γονείς των γονεϊκών ομοσπονδιών - σφραγίδων.
Το ίδιο θέατρο παίζει και ο πλασιέ της Ρωσίας Σαμαράς στα πανεπιστήμια και στα σχολεία. Αυτός μάλιστα, ενώ ψήφισε το νόμο πλαίσιο, την άλλη μέρα αντί να συγκρουστεί με τις αποφάσεις της ΔΑΠ για συμμετοχή της στις καταλήψεις εναντίον του νόμου πλαίσιο, αναγνώρισε το κεντρικό τους αίτημα, τους υποσχέθηκε δηλαδή ότι μια μελλοντική κυβέρνησή του θα επιβάλλει ξανά τη συμμετοχή των φοιτητών στις εκλογές ανάδειξης των πανεπιστημιακών οργάνων, αντίθετα με το νόμο πλαίσιο που είχε ψηφίσει. Ο δρόμος για τη συμμετοχή της ΔΑΠ στις καταλήψεις ήταν πλέον ανοιχτός.
Οι συνελεύσεις των προέδρων των ΕΛΜΕ (σφραγίδων) υπερψήφισαν την εισήγηση της ΟΛΜΕ και το πρόγραμμα δράσης της. Αυτό δεν μπορούσε να εξασφαλιστεί χωρίς τους ψήφους των φαιοκόκκινων εκ των πασόκων και των σαμαρικών.
Να δούμε τα γεγονότα με τη σειρά. Στο σημείο 4 του προγράμματος δράσης που ψηφίστηκε από τους προέδρους των ΕΛΜΕ στις 24/9/2011 γράφει: «Συνεχίζουμε την προσπάθεια για συντονισμό των ομοσπονδιών της παιδείας και των γονιών για κοινές κινητοποιήσεις». Το τι εννοούν με τις κινητοποιήσεις των γονιών δίνουμε το παράδειγμα της Ομοσπονδίας γονέων Θεσσαλονίκης η οποία: «σε συνεργασία με τις κατά τόπους Ενώσεις Γονέων και τους Συλλόγους ανά σχολείο, προχωρά την Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου σε 2ωρες (8.00-10.00 πμ) συμβολικές καταλήψεις των σχολείων από τους γονείς, με τη συμμετοχή μαθητών και εκπαιδευτικών. Επιπλέον, μετά την πρωινή προσευχή οι πρόεδροι των Συλλόγων θα ενημερώσουν τους μαθητές για το σκοπό της κατάληψης, ενώ τα παιδιά θα παραμείνουν συμβολικά στην αυλή με τους εκπαιδευτικούς ως μια πρώτη κίνηση διαμαρτυρίας».
Αργότερα βέβαια η Ομοσπονδία Θεσσαλονίκης, όπως κάνουν όλοι οι οργανωτές των καταλήψεων και της διάλυσης όταν ξεσηκώνουν την αγανάκτηση, όπως σαν παράδειγμα η ΔΑΠ, έβγαλε κείμενο με το οποίο διαφωνεί με τις καταλήψεις!
Η πολιτική ύπουλη συνενοχή των Παπανδρέου και Σαμαρά και για τις καταλήψεις των σχολείων αποδεικνύεται πέρα από την πολιτική ανάλυση και από τις ψηφοφορίες των προέδρων των ΕΛΜΕ, που οι ψήφοι τους δεν βγαίνουν παρά μόνο αν τις ψήφισαν τα κομματικά μέλη του ΠΑΣΟΚ και του Σαμαρά. Και αυτό έγινε φανερά.
Τα αποτελέσματα των φανερών ψηφοφοριών είναι αναρτημένα κατά ΕΛΜΕ στο site της ΟΛΜΕ. Να σημειωθεί ότι στοιχειωδώς μαζικές και αντιπροσωπευτικές συνελεύσεις στις ΕΛΜΕ δεν γίνονται πια, αφού οι καθηγητές έχουν γυρίσει την πλάτη τους στο φαιοκόκκινο αυτό συνδικαλισμό, οπότε ο κάθε πρόεδρος δεν είναι φορέας μιας δεσμευτικής απόφασης μιας ουσιαστικής συνέλευσης. Ψηφίζει δηλαδή κατά την απόφαση του συμβουλίου της εκάστοτε ΕΛΜΕ στην οποία έχει ο ίδιος την πλειοψηφία. Η δικαιολογία ότι ο συνδικαλισμός είναι ανεξάρτητος από κόμματα και διατηρεί την αυτονομία του, οπότε οι πρόεδροι ψηφίζουν κατά συνείδηση, δεν ισχύει φυσικά στον πιο ακραίο αυτό κομματικό κρατικοφασιστικό συνδικαλισμό που ταυτίζεται και υπηρετεί κυριολεκτικά το κάθε κρατικό κόμμα και το καθεστώς.
Συγκεκριμένα το 71,8% των προέδρων των ΕΛΜΕ ψήφισε το πρόγραμμα δράσης δηλαδή μεταξύ και των άλλων και την διοργάνωση των καταλήψεων στα σχολεία μαζί με τους φαιοκόκκινους γονείς, αλλά επίσης και τις καταλήψεις άλλων δημόσιων υπηρεσιών εντάσσοντας έτσι και επίσημα την ΟΛΜΕ στο πληβειακό κίνημα της μπούκας της κρατικοφασιστικής γραφειοκρατίας. Στην ουσία εδώ δεν βρισκόμαστε μπροστά σε μαθητικές καταλήψεις αλλά σε καταλήψεις του παρακράτους που όλο και περισσότερο ταυτίζεται με το κράτος. Μάλιστα αν πάρουμε υπ όψη μας ότι το κεντρικό σύνθημα των καταλήψεων είναι το κάτω η ΕΕ, τότε οι καταλήψεις αυτές δεν είναι απλά κρατικές αλλά εθνοφασιστικές.
Όμως δεν είναι μόνο το πρόγραμμα δράσης που υπερψηφίστηκε από τα κομματικά μέλη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ αλλά και η εισήγηση της ΟΛΜΕ που είναι το κομματικό πρόγραμμα του ψευτοΚΚΕ και της Σπίθας από το οποίο απουσιάζει το ανοιχτό ρώσικο πραχτοριλίκι ή απλά διαφαίνεται σε κάποια σημεία. Φαινομενικά, μέλος του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και υποστηρικτής αυτού του προγράμματος είναι απόλυτα αντιφατικά πράγματα σε σχέση με τα χαρτιά που εμφανίζουν οι αρχηγοί τους σαν επίσημα κομματικά προγράμματα.
Η εισήγηση της ΟΛΜΕ ψηφίστηκε από το 71,8% επίσης των προέδρων, δηλαδή απόλυτη ταύτιση των δύο ποσοστών.
Στην γενική συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ η πρόταση για 48ωρη απεργία ψηφίστηκε από το 46,2% των προέδρων και δεν απέκτησε την απαραίτητη πλειοψηφία των 2/3. Αυτό οφείλεται στην πραγματικότητα στην πλήρη πια απομόνωση της ηγεσίας της ΟΛΜΕ από τη βάση της. Οι φαιοκόκκινοι πρόεδροι, αυτοί που ψηφίζουν, μπούκες και οργανώνουν καταλήψεις δεν τολμούν να ψηφίσουν απεργία για να μη ξεφτιλιστούν για άλλη μία φορά αφού η πλειοψηφία των καθηγητών στα σχολεία εδώ και χρόνια δεν συμμετέχουν σε αυτές.
Οι ψηφοφορίες και η εισήγηση που ψηφίστηκε από τους προέδρους δείχνουν για άλλη μια φορά ότι η ΟΛΜΕ λειτουργεί ως κόμμα της εκπαίδευσης που σχηματίζεται από τη συμμετοχή των κομματικών στελεχών όλων των κομμάτων με κοινή αντιευρωπαίκή σοσιαλφασιστική γραμμή με στόχο την διάλυση της εκπαίδευσης και τη διαρκή χρεοκοπία της χώρας για να την εκμεταλλευτούν οικονομικά και πολιτικά τα ανατολικά αφεντικά. Είναι αυτό που κάνουν συνειδητά οι κομματικές ηγεσίες στην υπηρεσία του σοσιαλιμπεριαλισμού αλλά που δεν συνειδητοποιούν όλοι οι μικρομεσαίοι γραφειοκράτες που συμμετέχουν στο σαμποτάζ.

Οι πολιτικοί καθοδηγητές της βίας κρύβονται πίσω από το σύνθημα για ανοιχτά εκπαιδευτήρια

Οι πολιτικοί καθοδηγητές των αντιδραστικών καταλήψεων, που έχουν σα στόχο το τσάκισμα της εκπαίδευσης ως μιας μεγάλης παραγωγικής δύναμης, όταν εμφανίζονται επίσημα ως τάχα φιλοδυτικοί όπως κάνουν, οι Παπανδρέου και Σαμαράς καθώς και η ΔΗΜΑΡ, η Δημοκρατική Αριστερά, (η οποία είναι ο σοσιαλφασισμός με ανθρώπινο πρόσωπο), κρύβονται πάντα πίσω από το σύνθημα των ανοιχτών εκπαιδευτηρίων. Η ΔΗΜΑΡ συμφωνεί πλήρως με τα αιτήματα των καταληψιών αλλά διαφωνεί τάχα με τις καταλήψεις. Ταύτιση πολιτική αλλά αντίθεση στην πρακτική! Περιεχόμενο και μορφή σε πλήρη ρήξη! Ένα φρικαλέο ον που κρατάει στη μασχάλη το κεφάλι του. Ας τοποθετηθεί η ΔΗΜΑΡ στο τι ψήφισαν οι πρόεδροί της.
Μια θέση όμως στην οποία μπορεί να βρει καταφύγιο και να κρυφτεί ο αρνητής της δεν είναι καθαρή θέση. Στην ουσία τα πανεπιστήμια και τα σχολεία δεν είναι ποτέ ανοιχτά. Δεν είναι ανοιχτά γιατί ένας εσωτερικός διακομματικός κατοχικός στρατός που οργανώνεται από την ΟΛΜΕ την ΠΟΣΔΕΠ και την ΔΟΕ, ελέγχει και διαλύει την εκπαίδευση, την μεγάλη παραγωγική δύναμη της κοινωνίας. Το ανοιχτό εκπαιδευτήριο χωρίς την ανατροπή των εσωτερικών δυνάμεων κατοχής και κατεδάφισής του μπορεί να γίνει ανεκτό μόνο από αδιάφορους για την τύχη της εκπαίδευσης σπουδαστών και καθηγητών, που απλά θέλουν την ησυχία τους για να κάνουν τις δουλίτσες τους μέχρι την επόμενη κατάληψη και διάλυση.
Πανεπιστήμια και σχολεία πρέπει να ανοίγουν με τον αγώνα των σπουδαστών και των γονιών τους για την ανατροπή της εξουσίας του σοσιαλφασισμού. Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τη συγκρότηση του δημοκρατικού πόλου της εκπαίδευσης σαν μέρος του αγώνα για την ανατροπή του ανατολικού πολιτικού καθεστώτος.
Είναι αυτό που φοβάται ο σοσιαλφασισμός. Γι’ αυτό και φροντίζει να ταυτίζει την λαθεμένη και αποσπασματική βία μερικών γονιών, καθηγητών και διευθυντών που ασκούν σε μαθητές στα κατειλημμένα σχολεία, καθώς και την παρέμβαση των εισαγγελικών αρχών μετά από αίτημα της υπουργού παιδείας, με τις δημοκρατικές μαζικές εκδηλώσεις αντίστασης της πλειοψηφίας των γονιών, των καθηγητών και των μαθητών οι οποίοι αρνούνται να υποταχτούν στο ολιγομελές μαθητικό καθεστωτικό λούμπεν του σχολείου το ενωμένο με τον φαιοκόκκινο μαθητή και καθηγητή στην τάξη.
Μιλάμε όχι μόνο για την απευθείας διαφωνία, ακόμα και σύγκρουση, των μαθητών και των γονιών με την αντίδραση στην προσπάθειά τους να ανοίξουν τα σχολεία, αλλά και για την κλασική εικόνα των καταλήψεων όπου οι μαθητές αρνούνται να αναγνωρίσουν ως εκφραστή των προβλημάτων τους αυτό το λούμπεν και το σοσιαλφασισμό, με το να μην ξεκινούν και να μην συμμετέχουν στην οργάνωση της κατάληψης, αλλά που ταυτόχρονα κάνουν αποχή από τα μαθήματα διαμαρτυρόμενοι έτσι για το σάπιο και απάνθρωπο σχολείο της παπαγαλίας και της κοινωνικής αποτυχίας που φτιάξανε οι ίδιοι οι σοσιαλφασίστες εκπαιδευτικοί.
Η βαθειά απάντηση στους πραξικοπηματίες του σοσιαλφασισμού είναι η πάλη για το επαναστατικό εκπαιδευτήριο του εργαζόμενου λαού
Η αναγνώριση του σοσιαλφασιστικού λούμπεν, από τα σε διατεταγμένη υπηρεσία καθεστωτικά ΜΜΕ, που δεν ξεκαθαρίζουν σκόπιμα την πραγματικότητα, είναι και η πολιτική αναγνώριση της ξεπεσμένης αντιδραστικής διαλυτικής κατάληψης από τους καθοδηγητές της.
Οι δημοκρατικοί καθηγητές και οι διευθυντές οφείλουν να συζητήσουν με τους μαθητές και να καταγγείλουν τον απατεωνίστικο, δημαγωγικό και τελικά φασιστικό χαρακτήρα των συγκεκριμένων αυτών πραξικοπηματικών καταλήψεων που τώρα ειδικά θέλει να τις χρησιμοποιήσει ο Παπανδρέου σαν επιχείρημα στην ΕΕ για να μην κάνει τίποτα για την έξοδο της χώρας από τη χρεοκοπία. Μια χρεοκοπία που συστηματικά συντηρεί με το παραγωγικό σαμποτάζ και με τη βοήθεια όλων των κομματικών ηγεσιών.
Οι καθηγητές πρέπει να ζητήσουν να γίνουν συζητήσεις στους συλλόγους. Να μην αφήσουμε τη λαίλαπα των ψευτοαριστερών να διαλύσει οριστικά τα σχολεία και την εκπαίδευση και να χρησιμοποιεί τους μαθητές σαν μέσο καταστροφής της χώρας. Αυτό είναι ένα καθήκον για το καλό της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών.
Πρέπει να υπερασπίσουμε το πανεπιστήμιο, το επιτελείο της εκπαίδευσης, υπερασπίζοντας τα σχολεία μας από την διάλυση, διαφορετικά η κατάρρευση όλης της εκπαίδευσης είναι αναπόφευκτη.
Στο εκπαιδευτήριο που θέλουμε, εκείνο της κοινωνίας των απελευθερωμένων από τα δεσμά του καπιταλισμού συνεργαζόμενων παραγωγών, στο εκπαιδευτήριο της πράξης και του επιστημονικού πειραματισμού, το ελεγχόμενο από τους εκπαιδευόμενους, τους γονείς και κυρίως τους άμεσους παραγωγούς, σ’ αυτό το σχολείο το δεμένο με την ταξική πάλη μέσα του και έξω από αυτό, δεν θα υπάρχουν πολλοί φραγμοί αμείλικτων συμφερόντων που θα το εμποδίζουν να ενωθεί λειτουργικά, δηλαδή βαθιά και άρρηκτα, με τον επιστημονικό πειραματισμό και τις μεγάλες παραγωγικές μονάδες σε μια κλίμακα και μ’ έναν τρόπο που καμιά εκμεταλλεύτρια τάξη δεν μπόρεσε να το πετύχει ως τώρα. Έχει έρθει πραγματικά η ώρα να συντομευθεί αυτός ο απίστευτα μακρύς δρόμος που ενώνει σήμερα τη θεωρία με την εφαρμοσμένη έρευνα, την εφαρμοσμένη έρευνα με την παραγωγή και την παραγωγή με τη θεωρητική διδασκαλία μέσα στα σχολεία και στα πανεπιστήμια. Έχει έρθει η ώρα να σκεπαστεί αυτή η τάφρος που χωρίζει στις μακρόχρονες σπουδές τους τους ειδικούς διαφορετικών ειδικοτήτων και διαφορετικών επιπέδων ειδίκευσης, την ώρα που λίγο μετά τους ενώνει η κοινή ερευνητική ομάδα ή οι εκατοντάδες κοινές ομάδες κατασκευαστών και σχεδιαστών σε κάθε μεγάλο παραγωγικό ή ερευνητικό πρόγραμμα. Έχει έρθει η ώρα να βρεθεί η λύση στην πρόκληση που αντιμετωπίζουν οι ειδικοί της εκπαίδευσης, όταν αποτυγχάνουν η μια μετά την άλλη οι μέθοδές τους να κάνουν τη νεολαία σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη να πάψει να χασμουριέται στα σχολεία και στα αμφιθέατρα ή να γεμίζει απέχθεια και άγχος στη μοναξιά του δωματίου της καταπίνοντας αχώνευτες εξισώσεις και θεωρητικές έννοιες μακριά από κάθε εφαρμογή τους. Σε χώρες σαν τη δική μας, όπου η παραγωγή βυθίζεται στο ίδιο μέτρο που δυναμώνει η αποστήθιση, αυτή η απέχθεια έχει γίνει πλέον αφόρητη πλήξη. Στο βάθος της ελληνικής παιδείας έχει μείνει για τους μαθητές μόνο ένας γνήσιος εθελοντικός στόχος: μια απόλυτα παρακμιακή πενταήμερη εκδρομή στο ύψος και κατ’ αντιστοιχία του παρακμιακού σχολείου που μόλις αποχαιρετούν.
Ο σοσιαλφασισμός, σαν η απόλυτη άρνηση του σοσιαλισμού, δεν βάζει ποτέ το άλλο αυτό είδος μαθήματος, αυτό της πράξης και του πειραματισμού, δεν βάζει ποτέ το άλλο είδος των σχέσεων, καθηγητών, μαθητών, γονιών και παραγωγών, το άλλο είδος σχολείου και πανεπιστήμιου και όλο μιλάει για χτίρια και κρατικά λεφτά.
Το σχολείο που υπηρετεί τις σημερινές κοινωνικές ανάγκες δεν μπορεί παρά να είναι το πολυτεχνικό σχολείο. Το αναλυτικό πρόγραμμα της πολυτεχνικής παιδείας σε όλες τις βαθμίδες που θα πρέπει να καταστρώσουμε οφείλει να ενώνει το σχολείο αυτό με τα πιο προοδευτικά σύγχρονα ρεύματα της επιστήμης, της τεχνολογίας και του πολιτισμού. Ένα τέτοιο δημοκρατικό πολυτεχνικό σχολείο θα πρέπει να αντικαθιστά τον εθνικισμό και τον εθνοφυλετισμό, τη λατρεία της παράδοσης, την πολιτική και ιδεολογική εξάρτηση από τις δυνάμεις του πολέμου και του φασισμού, ως τρόπο ύπαρξης του έθνους και της εκπαίδευσης, με έναν άλλο ανώτερο τρόπο ζωής, που θα συνδυάζει τη σύγχρονη ανάπτυξη με κοινωνική και οικονομική απελευθέρωση, με δημοκρατία και ειρήνη.
Η βάση της μάθησης σε ένα τέτοιο δημοκρατικό σχολείο είναι η πορεία από την εμπειρία στη θεωρία και αντίστροφα, η πορεία από το ειδικό στο γενικό και από το γενικό στο ειδικό, η διαλεκτική σύνθεση των αντίθετων πορειών της επαγωγής και της απαγωγής. Οι εξισώσεις και οι φυσικές επιστήμες που κυριαρχούν στο πολυτε-χνικό σχολείο, αφού τα σημερινά αστικά ιδεολογικά μαθήματα (ιστορία, θρησκευτικά) έχουν καταργηθεί, παρουσιάζονται στους μαθητές ως τέτοιες που είναι, ως προϊόντα κοινωνικής δουλειάς και επίπονων παρατηρήσεων της φύσης στην ανακάλυψη των οποίων οι επιστήμονες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο και όχι ως προϊόντα της διάνοιας αποκομμένων από την κοινωνία επιστημόνων. Στο σχολείο αυτό ο κόσμος φαίνεται όπως είναι και όχι ανάποδα.
Η ερμηνεία του κόσμου από τους απόφοιτους ενός τέτοιου σχολείου δεν μπορεί, φυσικά, να έχει καμιά σχέση με τις ιδέες της καθηγητικής γραφειοκρατίας που συμπύκνωσή της είναι η αγκυλωμένη, τεμπέλικη και εξαρτημένη από τον ανατολικό ιμπεριαλισμό γραφειοκρατία. Αυτή βασίζεται στην επιστήμη και στην εμπειρία του μαθητή, πρακτική και θεωρητική, επαγγελματική και μορφωτική, απαλλαγμένη από τις ιδεοληψίες, την υποδούλωση σε παλιά και νέα αφεντικά, την εθνικιστική, ιμπεριαλιστική και ελληνοχριστιανική προπαγάνδα.
Ο λαός ζυγίζει και καταγράφει σήμερα τους φίλους και τους εχθρούς του. Η αντιμετώπιση της διάλυσης των σχολείων, η δημοκρατική καταγγελία με επιχειρήματα των υποκινητών των απατεωνίστικων και πραξικοπηματικών καταλήψεων και η υπομονετική και ειλικρινής διαφώτιση των μαθητών, ιδιαίτερα των μεγάλων τάξεων για το τι αλήθεια κρίνεται στα σχολεία σήμερα είναι ένα δημοκρατικό καθήκον. Αν η ηγεσία της ΟΛΜΕ κάνει ωμά πολιτική στα σχολεία και μάλιστα κάνει βρώμικη, προδοτική πολιτική, έχουν όλοι οι καθηγητές υποχρέωση να κάνουν και αυτοί πολιτική αλλά έντιμη δημοκρατική πολιτική. Αυτή είναι και η απάντηση στην εξαγορά και στην καλλιέργεια των χειρότερων πλευρών των ανθρώπων που προωθεί πάντα η ΟΛΜΕ, για να διαλύει και έτσι να μπορεί να ελέγχει την εκπαίδευση και τους καθηγητές. Αυτή την πολυσήμαντη υποθήκη για το μέλλον της εκπαίδευσης, των παιδιών και το δικό μας, προτείνουμε να καταχτήσει ο κλάδος των καθηγητών στα δύσκολα χρόνια που έρχονται ενωμένος πάντα με τους μαθητές και τους γονείς.
Το καθήκον της πλειοψηφικής δημοκρατικής μάζας, που έχει ριχτεί συστηματικά στο περιθώριο, είναι με την οργάνωση και την πάλη της να αποκαταστήσει την πολιτική δημοκρατία στην εκπαίδευση, ως απαραίτητο όρο για την ανάπτυξη εκπαιδευτικού κινήματος, ως τμήμα του αγώνα για την ανατροπή της ανατολική κυριαρχίας στη χώρα.

3/10/2011