Έχουμε ξαναπεί ότι ο νόμος πλαίσιο, όπως διαμορφώθηκε τελικά από τον Καραμανλή, αντί να βάζει φραγμό στην ασυδοσία και στον έλεγχο των ΑΕΙ από την νέα ψευτοαριστερή γραφειοκρατία ενισχύει την εξουσία της. Ο πρωθυπουργός μετά το ξεπούλημα του μεγαλύτερου μέρους της αρχικής μεταρρύθμισης από τη ίδια τη Γιαννάκου (που παρόλες τις υποχωρήσεις της δεν απέφυγε την καρατόμηση) αφαίρεσε από το προσχέδιο νόμου της πρώην υπουργού την ατομική αξιολόγηση των καθηγητών, τη διαφάνεια και τον όποιο διοικητικό και οικονομικό έλεγχο αυτής της γραφειοκρατίας. Τα μόνα σημεία μεταρρύθμισης που διασώθηκαν από το προσχέδιο της Γιαννάκου στον τελικό Νόμο Πλαίσιο είναι 1) η συμμετοχή κατά το 1/3 εξωτερικών εκλεκτόρων για την μονιμοποίηση, την εξέλιξη ή την εκλογή του διδακτικού προσωπικού και 2) τα τετραετή προγράμματα ανάπτυξης των ιδρυμάτων. Ειδικά το τετραετές είναι και το τελευταίο οχυρό της μεταρρύθμισης. Γιατί σύμφωνα με αυτό κάθε ίδρυμα είναι υποχρεωμένο να αναπτύξει στη βάση της αξιολόγησής του σύμφωνα με τον νόμο 3374/05 ένα πλήρες και ολόπλευρο πρόγραμμα ανάπτυξης του προσωπικού, των φοιτητών, των υποδομών, της έρευνας και της διδασκαλίας του. Ειδικότερα το κάθε ίδρυμα είναι υποχρεωμένο να λύνει προβλήματα που εντοπίζει η αξιολόγησή του εσωτερική και εξωτερική και να γίνεται καλλίτερο και ανταγωνιστικότερο ύστερα από κάθε τετραετία. Μόνο έτσι θα μπορεί να διεκδικεί μεγαλύτερη από μία μίνιμουμ χρηματοδότηση από το κράτος ανάλογα με την αξία του που θα την αποτιμά η εκάστοτε συνολική αξιολόγηση, εσωτερική και εξωτερική.
Όμως αυτό που τρέμει η φαιοκόκκινη αντεπιστημονική γραφειοκρατία που ελέγχει και διαλύει τα ανώτατα ιδρύματα είναι η κάθε μορφής αξιολόγησή της, είτε η ατομική (αυτή η πιο βασική που όπως είπαμε αφαιρέθηκε από τον Καραμανλή από το Νόμο Πλαίσιο), είτε η αξιολόγηση του τμήματος, σχολής και ιδρύματος του νόμου 3374/05 του τετραετούς που απέμεινε στο Νόμο Πλαίσιο. Κάθε μορφή αξιολόγησης ξεσκεπάζει την ακροδεξιά φύση της και απειλεί την εξουσία της στα ΑΕΙ.
Το νέο ψευτοαριστερό, στην πραγματικότητα ακροδεξιό, κίνημα παιδείας λεει από την άνοιξη ότι θέλει να καταργήσει στην πράξη ακόμα και αυτόν τον κολοβωμένο Νόμο Πλαίσιο εξαιτίας της έστω και ελάχιστης παραμένουσας αξιολόγησης του Ν. 3374/05 και των τετραετών προγραμμάτων. Είναι αυτονόητο ότι κάθε σημαντικό ζήτημα όπως η διαφάνεια, ο οικονομικός και διοικητικός έλεγχος αυτής της γραφειοκρατίας, ακόμα όμως και τα δευτερεύοντα ζητήματα, όπως τα συγγράμματα, οι υποτροφίες, ο χρόνος φοίτησης κλπ. εξαρτώνται από την αξιολόγηση και περιέχουν διαφορετικές μορφές έκφρασής της.

Λέγαμε σε μια παλιότερη τοποθέτηση μας ότι: «Η αξιολόγηση των πανεπιστημίων είναι μια διεθνής προδιαγραφή γιατί χωρίς αυτή το πανεπιστήμιο μιας χώρας είναι διεθνώς ανύπαρκτο. Ειδικότερα η αξιολόγηση είναι απαίτηση της ΕΕ αφού η προσαρμογή ενός πανεπιστημίου στα διεθνή επιστημονικά και ερευνητικά στάνταρ και στις απαιτήσεις της σύγχρονης παραγωγής είναι εκείνα που καθορίζουν σήμερα την συγκρότηση και την ταυτότητά του. Το τετραετές πρόγραμμα στα χέρια μιας αναπτυξιακής κυβέρνησης θα μπορούσε να είναι το εργαλείο για να βάλει αρχικά σε μια τάξη το μπάχαλο των πανεπιστημίων, να θέσει δηλαδή το ελληνικό πανεπιστήμιο σε μια διαδικασία ένταξης στον διεθνή επιστημονικό και τεχνολογικό καταμερισμό, ιδιαίτερα στον ενιαίο ακαδημαϊκό χώρο ανώτατης εκπαίδευσης της ΕΕ. Γι’ αυτό και το νεο-ακροδεξιό κίνημα δεν θέλει καμιά αξιολόγηση και κανένα τετραετές. Η ηγεσία αυτού του κινήματος ξέρει ότι ένα διαλυμένο πανεπιστήμιο και μια διαλυμένη συνολικά εκπαίδευση στις συνθήκες της σημερινής παγκόσμιας επιστημονικής και τεχνολογικής προόδου, εμποδίζει την ανάπτυξη της χώρας και απομονώνει το λαό από τα διεθνή πνευματικά επιστημονικά και τεχνολογικά ρεύματα, βυθίζει την κοινωνία στην οπισθοδρόμηση και στην καθυστέρηση και δημιουργεί τις αναγκαίες προϋποθέσεις για την πρόσδεση της χώρας στο πολεμικό άρμα του ρώσικου ιμπεριαλισμού.»

Η πολιτική τακτική του νέου υπουργού παιδείας, αυτού του μέλους της κοινοβουλευτικής ομάδας της «ελληνορωσικής φιλίας», είναι η γνωστή γραμμή της «συναίνεσης» που προωθεί σε κάθε τι ο πρωθυπουργός. Αυτός για να σαμποτάρει ακόμα και την πιο στοιχειώδη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της κυβέρνησής του περιμένει την έγκρισή της από τον υποτιθέμενο αντίπαλό του το νέο-ακροδεξιό κίνημα παιδείας.

Πριν ακόμα ξεσπάσει το κίνημα των καταλήψεων στα ΑΕΙ εδώ και δυο χρόνια η γραφειοκρατία σαμπόταρε στην πράξη και με την ανοχή του Καραμανλή τον νόμο της αξιολόγησης για τα ανώτατα ιδρύματα. Αλλά χωρίς αυτόν δεν μπορεί να εφαρμοστεί σήμερα κανένα τετραετές πρόγραμμα και δεν μπορεί να γίνει προγραμματισμένα καμιά κατανομή κονδυλίων. Το βασικό σαμποτάρισμα επομένως ήδη γίνεται μέχρι σήμερα από την γραφειοκρατία των ΑΕΙ που αρνείται κατ’ αρχήν να κάνει την εσωτερική αξιολόγηση που είναι προϋπόθεση για την εξωτερική. Σύμφωνα με δημοσιεύματα από το σύνολο των 450 τμημάτων των ΑΕΙ και των ΤΕΙ μόνο 52 έχουν ξεκινήσει μέχρι σήμερα την εσωτερική αξιολόγηση που προβλέπει ο 3374/05! Το σαμποτάρισμα των τετραετών από την φαιοκόκκινη γραφειοκρατία που δεν προχωρά στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών μονάδων από το 2005 είναι η ουσιαστική αιτία που κανένα τετραετές δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Αυτή την πραγματικότητα, προσπαθεί να την κρύβει η διεφθαρμένη γραφειοκρατία λέγοντας ότι τα τετραετή δεν μπορούν να εφαρμοστούν γιατί τάχα τα ανώτατα ιδρύματα δεν έχουν πείρα στην εφαρμογή τέτοιου είδους προγραμμάτων! Αυτή την θέση την υιοθετεί και ο υπουργός παιδείας. Αν πραγματικά ο υπουργός παιδείας και ο Καραμανλής ήθελαν να εφαρμόσουν τα τετραετή προγράμματα θα απαιτούσαν σε ένα μήνα να γίνουν οι εσωτερικές αξιολογήσεις για να ακολουθήσουν άμεσα οι εξωτερικές.

Σήμερα η ψευτοαριστερά βάζει πάλι σε κίνηση το καθεστωτικό άρμα που λέγεται «κίνημα παιδείας» αρχίζοντας με τις καταλήψεις στη Μέση Εκπαίδευση. Με αυτές προσπαθεί να φτιάξει την κατάλληλη πολιτική ατμόσφαιρα για να φτάσει στο ψητό, δηλαδή να ξεσηκώσει τους φοιτητές που δεν έχουν καμιά όρεξη να μπουν σε νέες περιπέτειες για μια αιτία που δεν διακρίνουν, και έτσι να ματαιώσει την μισο-αξιολόγηση των ΑΕΙ. Παράλληλα με αυτόν έχει και έναν άλλο στόχο. Να καθυστερήσει την αναγνώριση των πτυχίων των ΚΕΣ (Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών) και να τα στριμώξει ώστε να μπουν κάτω από άμεσο κρατικό έλεγχο με την νέα νομοθεσία που θα ετοιμαστεί.

Για τις ταυτόχρονες εκατοντάδες καταλήψεις σχολείων, που δεν έχουν ένα συγκεκριμένο και ενιαίο αίτημα των μαθητών που θα μπορούσε να τις δικαιολογήσει, ο πρωθυπουργός το μόνο που βρήκε να πει στη Βουλή είναι ότι θέλει ανοιχτά σχολεία. Πολύ όμως πριν ξεστρίψει με αυτήν την κοινοτυπία ( λες και υπάρχει κανείς που επίσημα να θέλει κλειστά σχολεία ) ο ίδιος είχε δώσει εντολή στο υπουργό παιδείας, από την πρώτη ημέρα της νέας κυβέρνησης, να αναστείλει στην πράξη την εφαρμογή του Νόμου Πλαίσιου και να δεσμευθεί δημόσια ότι οποιαδήποτε εφαρμογή του νόμου και οποιαδήποτε αλλαγή στα ΑΕΙ και στην εκπαίδευση (π.χ νόμος για την έρευνα, μεταπτυχιακά) θα έχει την έγκρισή της αντιεκπαιδευτικής γραφειοκρατίας και της ψευτοαριστεράς.

Αυτού του είδους οι καταλήψεις, στην πραγματικότητα αυτές οι επιδείξεις ισχύος ενός εσωτερικού κατοχικού στρατού, συνιστούν κινήσεις απειλής του φαιοκόκκινου κινήματος προς τον λαό την εκπαίδευση και τους πολιτικούς του αντιπάλους μέσα και έξω από την κυβέρνηση. Μιλάμε για ψευτοκαταλήψεις γιατί αυτές δεν έχουν πια την επίφαση δημοκρατίας που κάπως φρόντιζαν παλιά οι σοσιαλφασίστες κάτω από την πίεση των αναμνήσεων των μεταπολιτευτικών κινημάτων. Τώρα οι λίγοι μιλημένοι από τους δασκάλους τους και από τους γονείς τους κνίτες και καθεστωτικοί ψευτοαναρχικοί που τις ξεκινάνε μαζεύουν στα γρήγορα κάποιες υπογραφές για να αποφύγουν τις συνελεύσεις και τις μυστικές ψηφοφορίες, ή κάνουν μόνο ανοιχτές ψηφοφορίες σε γρήγορες άμαζες συνελεύσεις ή δεν κάνουν τίποτα από όλα αυτά και πρωί πρωί πιάνουν και κλείνουν το σχολείο τους κηρύσσοντας το υπό κατάληψη. Άπαξ και κάνουν την κατάληψη αυτή είναι τόσο άμαζη ώστε παρατάνε το σχολείο στην μανία των σπασιματιών και δεν την σταματάνε παρά μόνο αν προκαλέσουν βία των γονιών και των διευθυντών λειτουργώντας έτσι σαν καθαροί προβοκάτορες. Πραγματική κατάληψη μετά από τις περυσινές και ιδιαίτερα τις φετινές καταλήψεις δύσκολα θα ξαναυπάρξει σε αυτή τη χώρα. Το χειρότερο απ΄ όλα όσα κάνει ο σοσιαλφασισμός είναι ότι πνίγει μέσα στην προβοκάτσια όλα τα αληθινά όπλα της επαναστατικής πάλης του λαού.

Τα προβλήματα της υλικοτεχνικής υποδομής των σχολείων το «Κ»ΚΕ και ο ΣΥΝ τα βάζουν πρώτα στα γραπτά αιτήματα των καταλήψεων για να μπορούν κάπως να ξεσηκώνουν τους μαθητές ενώ σε δεύτερη θέση βάζουν τους στρατηγικούς στόχους του κινήματος τους, δηλαδή την κατάργηση κάθε μεταρρύθμισης στην παιδεία. Όμως στην πραγματική πολιτική αντιπαράθεση στα κανάλια και στα ΜΜΕ γενικά, στη Βουλή και στις διάφορες ζυμώσεις προβάλλουν σαν κύρια ακριβώς αυτά τα εντελώς αδιάφορα για τους μαθητές δικά τους αιτήματα (Νόμο Πλαίσιο, άρθρο 16, ιδιωτικά ΑΕΙ κλπ). Αυτή είναι η πάγια πρακτική των συνδικαλιστικών συνιστωσών του νέου ακροδεξιού κινήματος. Το «Κ»ΚΕ λοιπόν που ξεκίνησε τις καταλήψεις και επίσημα τις υποστηρίζει και στα έντυπά του, γεγονός που το αρνείται ο πρωθυπουργός του «Κ»ΚΕ και οι υπουργοί του, δεν βάζει στην πραγματικότητα τα ζητήματα της υλικοτεχνικής υποδομής παρά μόνο για πρόσχημα. Ταυτόχρονα δεν επιχειρεί και δεν θέλει να φανερώσει την ηγεμονία του σε αυτό το κίνημα για να μην δυσκολέψει την στρατηγική ενότητά του με την ΝΔ.

Εννοείται ότι ο καραμανλικός υπουργός παιδείας παρόλο που παριστάνει τον αντίθετο στην πραγματικότητα αναγνωρίζει έμμεσα το δίκιο των καταληψιών σχετικά με τα προβλήματα του κάθε σχολείου και ιδιαίτερα αυτά της υλικοτεχνικής υποδομής, αφού λεει ότι σε κάθε κατάληψη το υπουργείο απαντά με την λύση των προβλημάτων! Ο υπουργός δικαιώνει έτσι τις ψευτοκαταλήψεις αφού με αυτές οι καταληψίες έστω και «άγαρμπα» βοηθάνε τάχα στο να λύνονται τα προβλήματα της υποδομής. Η αλήθεια είναι ότι τα προβλήματα της υλικοτεχνικής υποδομής αν και υπαρκτά είναι εδώ και χρόνια δευτερεύοντα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι η ήδη υπάρχουσα υποδομή των περισσοτέρων σχολείων χρησιμοποιείται μόνο μερικά από τους καθηγητές που διαπαιδαγωγούνται σ’ αυτή την αδιάφορη στάση από το ΥΠΕΠΘ και την ΟΛΜΕ. Η ζωντανή απόδειξη είναι πολλά μονίμως κλειστά-ανενεργά εργαστήρια με πλήρη εξοπλισμό που νεκρώνουν κάθε επένδυση, ακόμα και την πιο μεγάλη, που σ’ αυτή την περίπτωση θα λειτουργούσε άμεσα κοινωνικά. Αυτό είναι συνηθισμένο έγκλημα στην Μέση Εκπαίδευση! Το σαμποτάρισμα των διαδικασιών της γνώσης και της αναβάθμισης της εκπαίδευσης από την ΟΛΜΕ διαπιστώνεται εκτός από τα δεκάδες παραδείγματα της σχολικής ζωής και από το πρόσφατο 13ο εκπαιδευτικό συνέδριό της, αλλά και από όλα τα προηγούμενα σε κανένα από τα οποία δεν αναπτύσσεται στοιχειωδώς ένα πρόγραμμα και μια πολιτική πρόταση ανάπτυξης της πειραματικής εποπτικής υλικοτεχνικής υποδομής. Το πρόγραμμα της ΟΛΜΕ όπως και των άλλων συνδικαλιστικών φορέων της εκπαίδευσης είναι να δοθούν λεφτά και πάλι λεφτά χωρίς αξιολόγηση των καθηγητών, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς στόχους και χωρίς σχέδιο ανάπτυξης της εκπαίδευσης του μαθητή, του εκπαιδευόμενου και του διδάσκοντα, χωρίς πρόγραμμα προσανατολισμού και ένταξής τους στην σύγχρονη τεχνολογική και επιστημονική πραγματικότητα. Ενδεικτικά λέμε ότι οι υπολογιστές για την ΟΛΜΕ σύμφωνα με την απόφαση του 12ου συνεδρίου θα πρέπει να αφαιρεθούν ως μάθημα από το αναλυτικό πρόγραμμα!

Ψευτοαριστερά, κουκουλοφόροι, τάγματα εφόδου και λούμπεν αναρχοφασισμός είναι ο στρατός που υποστηρίζει πολιτικά και περιφρουρεί με την βία το καθημερινό σαμποτάρισμα της λειτουργίας των σχολείων και των ΑΕΙ, την διάλυσή τους και την διατήρηση της εξουσίας αυτής της νέας παρασιτικής, ανίκανης και τεμπέλικης εκπαιδευτικής γραφειοκρατίας.
Οι καθηγητές στα σχολεία οφείλουν να συζητούν ακατάπαυστα μεταξύ τους και με τους μαθητές και τους γονείς για το περιεχόμενο του αντιδραστικού κινήματος. Να δείχνουν το βάθος των προβλημάτων και τα πολιτικά αίτια της διάλυσης. Να συσπειρώνονται στον σύλλογο διδασκόντων, το στοιχειώδες κύτταρο του συνδικαλισμού που απέμεινε στην εκπαίδευση μετά τον σφετερισμό των συνδικαλιστικών οργανώσεων από την κοινωνική αντίδραση και να κάνουν έντιμη πολιτική. Μόνο πολιτικά μπορεί να αντιμετωπιστεί η διαλυτική πολιτική της ψευτοαριστερής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, η ίδια η εξουσία της στα σχολεία. Ο δημοκρατικός πόλος στην εκπαίδευση δημιουργείται αργά και βασανιστικά.

Αθήνα 9/11/2007