Παρέμβαση από συμμετέχοντα *στο αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα του Πανεπιστημίου της Πάτρας, ιδρυτικό μέλος της Κίνησης.

Πέρασαν 33 χρόνια από τον Νοέμβρη του 1973 και τα γεγονότα τόσο της κορυφαίας εξέγερσης, όσο και κείνα που προηγήθηκαν αλλά και αυτά που ακολούθησαν είναι αποκαλυπτικά της σημερινής εξέλιξης της χώρας αλλά και της παιδείας.
Θα ξεκινήσω με την φοιτητική ταυτότητα που κράτησα πρόσφατα στα χέρια μου. Έγραφε το όνομα, το έτος 1972 εγγραφής μου στο Μαθηματικό τμήμα και την υπογραφή του «πρύτανη» που ήταν ο στρατηγός Τάγαρης. Η Πάτρα ήταν μια επαρχιακή πόλη πολύ μικρότερη από την σημερινή με δημοκρατικό λαό αλλά πολύ και σκληρή αστυνόμευση.
Μέσα σε κείνες τις συνθήκες αναπτύχθηκε ένα φοιτητικό κίνημα αρκετά δυναμικό από ανεξάρτητους επαναστάτες, από φιλελεύθερους και από το «ανανεωτικό» κομμάτι της λεγόμενης Αριστεράς. Πρέπει να τονίσουμε ότι σημαντική συμβολή είχαν οι φοιτητικοί σύλλογοι καταγωγής π,χ. ο Σύλλογος Κρητών Φοιτητών. Στο τέλος του 72 και στις αρχές του 73 υπήρχε μια κάπως ενιαία σθεναρή αντίσταση. Πρέπει να τονίσουμε την μεγαλειώδη συνέλευση – κατάληψη στις αρχές του 73 την εποχή της Νομικής (27 Φλεβάρη) που χαρακτηρίσθηκε και από τα διεθνή μέσα σαν σταθμός που ξεκίνησε στις 9 π.μ. και ολοκληρώθηκε σε περίπου 24 ώρες και πήραν μέρος πάνω από 1000 φοιτητές, δεν μειώθηκε η συμμετοχή, ούτε ο ενθουσιασμός, αλλά πάνω από όλα έγινε μια τεράστια ζύμωση απόψεων που άνοιξε ορίζοντες και διαμόρφωσε συνειδήσεις. Βέβαια αυτό έγινε γιατί δεν κυριαρχούσε στο Π.Π., η αντι Ε.Φ.Ε.Ε. δηλαδή σοσιαλφασιστική παράταξη του ψευτοΚΚΕ. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι ενώ είχε διαμορφωθεί ένα ρωμαλέο και ισχυρό αριθμητικά ρεύμα που απαιτούσε συνολική συντριβή της Χούντας μόλις έγινε ο ελιγμός των Δικτατόρων κάτω από τα εσωτερικά προβλήματα και την διεθνή πίεση ιδιαίτερα της Ευρώπης με την δημιουργία κυβέρνησης «πολιτικών» με πρωθυπουργό τον Μαρκεζίνη άρχισαν τόσο τα στελέχη που είχαν σχέση με αστούς πολιτικούς αλλά κυρίως οι εκπρόσωποι της λεγόμενης Αριστεράς να πιέζουν για χαλάρωση των κινητοποιήσεων τόσο στη μορφή όσο και στο περιεχόμενο. Συγκεκριμένα απαιτούσαν να μην προχωράμε σε καταλήψεις αλλά και τα αιτήματα στις διαδηλώσεις να είναι «φοιτητικά» και να ζητούν δημοκρατικές εκλογές ακόμη και με «πρόεδρο της Δημοκρατίας» τον δικτάτορα Παπαδόπουλο που εκλέχτηκε τον Ιούλη του 1973 και για το πως εκλέχτηκε το περιέγραψε μια μαντινάδα της «ΒΡΑΔΥΝΗΣ» : «ποτές δεν εματάγινε τέτοιο κουτί ρημάδι όχι να ρίχνεις το πρωί και ναι να βγαίνει το βράδυ». Βέβαια σε πολλές περιπτώσεις το αγωνιστικό φοιτητικό κίνημα δεν έπαιρνε χαμπάρι τους οπορτουνισμούς των συμβιβασμένων και έτσι έγινε το Πολυτεχνείο στην Αθήνα αλλά και η αντίστοιχη κατάληψη στο κτήριο της «Κορίνθου» που για καλή τύχη ήταν στο κέντρο της Πάτρας. Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση και με οδήγησε στην αντίληψη της οργάνωσης την οποία πιστεύω όσο περνούν τα χρόνια όλο και περισσότερο είναι πως μόλις έπεσε η Δικτατορία και δεν πέρασαν 20 μέρες μέσα στον Αύγουστο δηλαδή, ενώ η τεράστια πλειοψηφία των αγωνιστών φοιτητών προσπαθούσαμε να συντονίσουμε τα βήματά μας παρουσιάσθηκαν άνθρωποι από το πουθενά δηλαδή για να γίνω σαφής δεν είχαν καμία σχέση με τον αντιδικτατορικό αγώνα χάθηκαν από το προσκήνιο η πρώτη σειρά στελεχών :οι Πουντουράκης Γιάννης, Ταγκαλάκης Ακης, Τσουρινάκης Αντώνης, Ευαγγελάκος Κώστας, Βογιατζής Κώστας, Ηλιόπουλος Νίκος κ.τ.λ. και εμφανίστηκαν κάτι Π.Σ.Κ.(κνίτες) που ακριβώς επειδή είχαν οργάνωση αλλά και φασιστικό θράσος έγιναν κυρίαρχοι και όχι μόνο επέβαλαν την άποψή τους αλλά χαρακτήριζαν αγωνιστές σαν προβοκάτορες επειδή τολμούσαν να διαφωνήσουν μαζί τους σε θέματα όπως η αποχουντοποίηση ή ακόμη ζητήματα εσωτερικής και διεθνούς πολιτικής, δηλαδή αν είχαν διαφορετική γνώμη με το ψευτο ΚΚΕ και με νέους τσάρους της Μόσχας.
Εδώ πρέπει να τονίσουμε πως στελέχη της αναδυόμενης από την αφάνεια του αντιδικτατορικού αγώνα «ΚΝΕ» στις συνελεύσεις πρότειναν να μην χαρακτηρισθούν χουντικοί καθηγητές, άτομα που τους αποδόθηκε ο τίτλος του καθηγητή, πιόνια της χούντας και του πρύτανη – στρατηγού με αποδεδειγμένες πράξεις εναντίον του φοιτητικού κινήματος, και μόλις γινόταν αυτό κατορθωτό προσλαμβάνονταν από τον «αθωωθέντα» καθηγητή στο διδακτικό προσωπικό της έδρας ακριβώς για να πετύχουν την συνδιοίκηση. Βέβαια αυτό αποδεικνύετε από το αίτημα της συνδιοίκησης που ήταν κυρίαρχο τόσο στην Λαλιωτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, όσο και στη ομάδα Σταματάκη του ψευτοΚΚΕ που κυριαρχούσε τότε στην Ε.Φ.Ε.Ε. Η σημερινή διάλυση του πανεπιστημίου και γενικότερα της παιδείας νομίζω πως έχει τα χνάρια της στην μεταπολίτευση. Η συνδιοίκηση ήταν ένα καλά οργανωμένο σχέδιο του σοσιάλφασισμου, ήταν από τότε η πρώτη εφαρμογή του φαιοκόκκινου μετώπου (χαρτί απαλλαγής στους χουντικούς καθηγητές-χαρτί πρόσληψης στους ψευτοαριστερούς) για την άλωση των πανεπιστημίων.

*Γιάννης Νικολόπουλος, καθηγητής Μαθηματικός, ιδρυτικό μέλος της Κίνησης