Αυτή η παρέμβαση είναι μια μικρή συμβολή στην προσπάθεια να αποσπαστεί το Πολυτεχνείο από τα βέβηλα χέρια του «Κ»ΚΕ και των άλλων εχθρών του και να αποδοθεί εκεί που ανήκει στον λαό και στην πραγματική αριστερά.

Στο φοιτητικό και λαϊκό κίνημα της εποχής συγκρούονταν οι δύο γραμμές. Η αστική γραμμή υποστηρίζονταν από την χούντα, το Κέντρο, την Δεξιά και τα δύο ψευτοΚΚΕ. Όλοι αυτοί συμφωνούσαν με την διενέργεια κοινοβουλευτικών και φοιτητικών εκλογών με το καθεστώς της χούντας. Εδικά το ψευτοΚΚΕ δέχτηκε την λύση του συνταγματικού κοινοβουλευτικού φασισμού γιατί θα συμμετείχε στο νέο πολιτικό σύστημα και έτσι θα εξασφάλιζε τον εισοδισμό της ρώσικης πολιτικής στο εσωτερικό της χώρας. Ο φορέας επομένως της οποιασδήποτε πολιτικής αλλαγής για τους υποστηρικτές του συνταγματικού κοινοβουλευτικού φασισμού ήταν η χούντα, ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, ο Ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός και τα τσιράκια τους. Ο λαός θα ήταν στο περιθώριο.
Η επαναστατική γραμμή, η αντιφασιστική αντιιμπεριαλιστική, απέρριπτε κάθε πολιτική λύση που θα νομιμοποιούσε την δικτατορία και επομένως ήταν σε σύγκρουση με τον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό που στήριζε την χούντα τους αδιάφορους αστούς σωβινιστές και ενστικτώδικα και με τον Ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό. Η ανατροπή του φασισμού θα γινόταν με την λαϊκή πάλη και την σφυρηλάτηση πάνω στον αγώνα ενός δημοκρατικού αριστερού λαϊκού κινήματος αυτόνομου από τα κόμματα φερέφωνα του ιμπεριαλισμού.
Το κίνημα επομένως που οδήγησε στην εξέγερση παρά το μεγάλο ποσοστό του αυθορμητισμού του δεν ήταν απλά ένα αντιδικτατορικό κίνημα με το περιορισμένο αίτημα της αποκατάστασης και μόνο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, όπως προπαγανδίζει ο αστικός κόσμος και η ψευτοαριστερά, αλλά ένα ριζοσπαστικό αντιφασιστικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα.
Η πάλη στο φοιτητικό κίνημα που κατέληξε στην μεγαλειώδη λαϊκή εξέγερση δόθηκε πάνω στο ζήτημα της «φιλελευθεροποίησης» στα πανεπιστήμια. Η γραμμή της απόλυτης σχεδόν πλειοψηφίας των ανεξάρτητων αντιρεφορμιστών και αντιρεβιζιονιστών φοιτητών, ανάμεσά τους και των οργανώσεων ΕΚΚΕ-ΑΑΣΠΕ κατείγγειλε σωστά τις εκλογές της χούντας στα πανεπιστήμια ότι νομιμοποιούσαν τον χουντικό συνδικαλισμό. Η γραμμή των δύο ψευτοΚΚΕ, ήταν η συμμετοχή στις εκλογές με εκλεγμένους αντιπροσώπους χωρίς καμμιά αλλαγή των φασιστικών νόμων! Γι’ αυτό και στα πλαίσια της «φιλελευθεροποίησης» της χούντας τα δύο ψευτοΚΚΕ έκαναν στα πανεπιστήμια κυρίως φοιτητικό συνδικαλισμό και προσπαθούσαν να εκτονώνουν την ενέργεια της επαναστατικής μάζας διαφωνόντας σταθερά με τις μαζικές πολιτικές εκδηλώσεις. Οι φοιτητές όμως και ο λαός το ίδιο σταθερά ακολουθούσαν σε όλες τις εκδηλώσεις τους την γραμμή του αντιφασιστικού αντιιμπεριαλιστικού αγώνα και τελικά σύντριψαν με την λαϊκή εξέγερση την ιμπεριαλιστική λύση του συνταγματικού κοινοβουλευτικού φασισμού. Αυτό εκφράστηκε και στα συνθήματα του Πολυτεχνείου. Το πρώτο σύνθημα του Πολυτεχνείου ήταν Λαοκρατία και τα βασικά του συνθήματα ήταν, έξω οι Αμερικάνοι, έξω το Νάτο, που τα χαρακτήριζαν ως εξτρεμιστικά η ψευτοαριστερά και τα αστικά κόμματα.

Για την κατάληψη του Πολυτεχνείου της Θεσσαλονίκης έχουν γραφεί ελάχιστα. Η πιο ολοκληρωμένη και πολύ καλή περιγραφή της κατάληψης βρίσκεται στην μπροσούρα του Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κινήματος Ελλάδας (ΕΚΚΕ) και της σπουδαστικής του παράταξης ΑΑΣΠΕ με τίτλο « Να σηκώσουμε ψηλα την σημαία του Νοέμβρη» που εκδόθηκε αμέσως μετά την δικτατορία. Το ΕΚΚΕ που αναφέρουμε δεν είναι η σημερινή σοσιαλφασιστική οργάνωση που διατηρεί αυτόν τον τίτλο, είναι ένα θλιβερό υπόλειμμα.
Η οργάνωση με την καθαρή γραμμή των μαζικών πολιτικών εκδηλώσεων και της συνολικής σύγκρουσης με την δικτατορία και στη Θεσσαλονίκη ήταν η οργάνωση ΑΑΣΠΕ ( Αντιφασιστική Αντιιμπεριαλιστική Σπουδαστική Παράταξη Ελλάδας ). Μπορούμε να πούμε ότι ο ρόλος της ήταν καθοριστικός. Όχι στον αριθμό των οργανωμένων μελών που διέθετε στην πόλη αλλά στο ότι το ΕΚΚΕ- ΑΑΣΠΕ έριξαν τον σπόρο της κατάληψης στην ουσία από την Τετάρτη 14/11/1973 υποστηρίζοντας στο Πολυτεχνείο μια μαζική εκδήλωση στο πανεπιστήμιο. Για να δώσουμε το μέτρο της σύγκρουσης ανάμεσα στις δύο γραμμές και το ιδεολογικό περιεχόμενό της από την πλευρά του σοσιαλφασισμού αναφέρουμε ότι τους 1000 περίπου φοιτητές στην Αθήνα που την ίδια Τετάρτη συντόμευσαν την συνέλευση της Νομικής και μπήκαν όσοι το κατόρθωσαν στο Πολυτεχνείο με επικεφαλής την ΑΑΣΠΕ, η Πανσπουδαστική Νο 8, το όργανο της αντι-ΕΦΕΕ του «Κ»ΚΕ, τους χαρακτήρισε 350 προβοκάτορες του Ρουφογάλη, του διοικητή της ΕΣΑ! Αυτή είναι η σύναξη που μεγάλωσε αυθόρμητα και έγινε το Πολυτεχνείο.
Η Πέμπτη 15/11/1973 στη Θεσσαλονίκη πέρασε με την παρακολούθηση των εξελίξεων στην Αθήνα και την Παρασκευή το πρωί μαζεύτηκαν στο Πολυτεχνείο οι πρώτοι αντιρεφορμιστές φοιτητές πεισμένοι ότι έπρεπε να ακολουθήσουν την Αθήνα. Ο κόσμος άρχισε να πυκνώνει. Η αντι-ΕΦΕΕ του ψευτοΚΚΕ και το Γραφείο Εσωτερικού δεν είχαν πάρει χαμπάρι! Με την συνεχή αύξηση του αριθμού των φοιτητών η μάζα εκφράστηκε με συνθήματα και ο ενθουσιασμός κορυφώθηκε. Κάθε ένας που έμπαινε στο Πολυτεχνείο γινόταν δεκτός με συνθήματα και χειροκροτήματα. Η κατάληψη ήταν γεγονός. Καμμιά συνέλευση και εδώ δεν αποφάσισε την κατάληψη.
Η κατάληψη κράτησε από το μεσημέρι περίπου της Παρασκευής μέχρι τα ξημερώματα του Σαββάτου όταν ήρθαν τα δύο τάνκς και το Πολυτεχνείο περικυκλώθηκε από λοκατζήδες και αστυνομία.
Η συντονιστική επιτροπή που εκλέχτηκε είχε τις αδυναμίες κάθε επιτροπής ενός αυθόρμητου κινήματος που συγκροτείται από ανθρώπους σχετικά άπειρους που πρέπει ταυτόχρονα να διαχειριστούν τόσο σημαντικές πολιτικές καταστάσεις μέσα σε ελάχιστο χρόνο και το σημαντικότερο χωρίς την εννιαία καθοδήγηση ενός επαναστατικού κόμματος. Τα έμπειρα κόμματα το «Κ»ΚΕ και το «Κ»ΚΕ-ες είχαν συμφωνήσει στην επιβολη του συνταγματικού κοινοβουλευτικού φασισμού και γι’ αυτό δεν προωθούσαν αλλά αντίθετα υπονόμευαν την γενική σύγκρουση ενάντια στην χούντα.
Η μεγαλύτερη απειρία της επιτροπής και της κατάληψης φάνηκε στο γεγονός ότι άφησαν χωρίς έλεγχο την επιτροπή επικοινωνιών στα χέρια των ρεφορμιστών, στη συνέχεια σοσιαλφασιστών, που όπως και στην Αθήνα ενώ διαφωνούσαν με την κατάληψη έτρεξαν μετά να πάρουν θέσεις στις επιτροπές καταλήψεων για να περάσουν την πολιτική τους και να νοθεύσουν το επαναστατικό πνεύμα και τις εξελίξεις.

Αυτή η επιτροπή επικοινωνιών έκανε κάτι το ασύληπτο. Κρατούσε μυστικό από τους φοιτητές ακόμα και από την επιτροπή της κατάληψης ότι στην Αθήνα είχαμε αρχικά δύο νεκρούς και ότι στη συνέχεια είχαν μπει τα τανκς στο Πολυτεχνείο, ότι στην Αθήνα γινόταν μακελειό!!!! Έτσι ο ρεφορμισμός ελέγχοντας τα τηλέφωνα κρατούσε το Πολυτεχνείο στη Θεσσαλονίκη μισοκοιμοισμένο, βουτηγμένο στην πλήρη άγνοια, με τον κόσμο να σχεδιάζει την εξέγερση το πρωί με διαδήλωση στην πόλη!!!!

Η υπόλοιπη επιτροπή της κατάληψης και ο κόσμος έμαθε για τις εξελίξεις στην Αθήνα όταν ήλθαν τα δύο τανκς στην είσοδο του Πολυτεχνείου Θεσσαλονίκης και περικυκλώθηκε το χτίριο από λοκατζήδες και αστυνομία. Αφού δεν μπορούσε να κάνει αλλοιώς η επιτροπή επικοινωνιών μας ενημέρωσε για τις εξελίξεις! Η επιτροπή της κατάληψης σε ένα λεπτό έπρεπε να ενημερωθεί και να αποφασίσει τι θα γίνει παραπέρα. Εκφράστηκε η άποψη ότι έπρεπε το ζήτημα να συζητηθεί στην συνέλευση. Η επιτροπή επικοινωνιών είχε πάθει κρίση. Έλεγε ότι « δεν μπορούμε να πάρουμε στον λαιμό μας ανθρώπους». Είχαμε πιαστεί στην φάκα. Η κατάσταση στην Αθήνα στην οποία είχε αρχίσει το μακελειό με δεδομένη την απομόνωση του Πολυτεχνείου από την πόλη εξανάγκασε την επιτροπή σε «διαπραγμάτευση» με τους απέξω. Στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν περιθώρια καμμιάς διαπραγμάτευσης παρά δύο ενδεχόμενα: της παράδοσης ή της αιματοχυσίας χωρίς λαική κινητοποίηση γιατί το Πολυτεχνείο ήταν απομονωμένο από την πόλη. Αν οι ρεφορμιστές και οι σοσιαλφασίστες δεν κρατούσαν τις πληροφορίες για τον εαυτό τους θα είχε γίνει προφανώς τις προηγούμενες ώρες γενική συνέλευση και θα παίρνονταν αποφάσεις για την παραπέρα πορεία. Το σωστό σ’ αυτή την περίπτωση θα ήταν σύμφωνα και με την άποψη πολλών αγωνιστών ότι έπρεπε η σύγκρουση να μεταφερθεί στους δρόμους της πόλης.
Βγήκε η επιτροπή έξω από το Πολυτεχνείο και πήγε ανάμεσα στα δύο τανκς που είχαν σταματήσει στην είσοδο όπου περίμενε ο στρατός και η αστυνομία και δίπλα τους ο πρύτανης. Η ώρα ήταν περίπου 5 το πρωί. Είπαμε στον επικεφαλής της επιχείρησης, που δεν ήταν τυχαίο ότι ήταν ο αξιωματικός των τανκς, (οι ασφαλίτες δίπλα δεν μιλούσαν), ότι θα φύγουμε το πρωί με το φως της ημέρας. Αυτό σήμαινε βέβαια ότι ο ραδιοφωνικός σταθμός θα καλούσε να έλθει κόσμος για συμπαράσταση ή να κινηθεί στην πόλη. Ο αξιωματικός ήταν σε μια απίστευτη κρίση και απαίτησε να φύγουμε σε δύο λεπτά. Τα τανκς είχαν αναμμένες τις μηχανές. Όλοι κατάλαβαν και ήταν αυτονόητο ύστερα από την σφαγή που μάθαμε ότι γινόταν στην Αθήνα πως είχε διαταγή να μπει στο Πολυτεχνείο. Δεν θα ρίσκαρε μια πιθανή συμπαράσταση σε μερικές ώρες έξω από το Πολυτεχνείο ή ακόμα και πιθανές εκδηλώσεις στην πόλη.
Το γεγονός ότι άφησαν την επιτροπή να μπει ξανά μέσα στο Πολυτεχνείο δείχνει και τον απόλυτο έλεγχο της κατάστασης που είχαν οι φασίστες απ’ έξω.
Ακολούθησε η έξοδος μιας ομάδας που την ακολούθησε ο κόσμος. Οι συλλήψεις εκατοντάδων φοιτητών μέσα από τους διαδρόμους και τα μπλόκα που είχαν σχηματίσει οι φασίστες, η παράδοση στην κυριολεξία των αγωνιστών, ήταν ότι χειρότερο.
Η κατάληψη του Πολυτεχνείου της Θεσσαλονίκης ήταν μια σημαντική συνεισφορά στον αντιφασιστικό αντιιμπεριαλιστικό αγώνα του Πολυτεχνείου.
Το περιεχόμενο της λαϊκής εξέγερσης το έχουν μετατρέψει στο αντίθετό της σήμερα οι εχθροί της. Ο σημερινός μικροαστικός σωβινιστικού τύπου αντιιμπεριαλισμός της ψευτοαριστεράς και του ΠΑΣΟΚ δεν έχει καμμιά σχέση με τον αντιφασιστικό αντιιμπεριαλιστικό αγώνα της ηρωικής εξέγερσης. Ο αντιαμερικανισμός αυτός είναι στην ουσία του ο αντιδυτικισμός του Ζιουγκάνωφ και του Πούτιν με την έννοια της άρνησης του ίδιου του πολιτισμού της Δύσης, της άρνησης του αστικού και του μαρξιστικού διαφωτισμού.
Αυτά τα κόμματα παραποιούν την ιστορία του Πολυτεχνείου για να την καπηλευτούν και να την προσαρμόσουν στις σημερινές και τις μελλοντικές τους ανάγκες.
Η ψευτοαριστερά μαζί με το ΠΑΣΟΚ προβάλλουν για δεκαετίες ένα φανταστικό Πολυτεχνείο που δεν υπήρξε ποτέ με περιεχόμενο όλα τα πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά του σοσιαλφασισμού. Ανακηρύσσουν σαν κύριο εχθρό τον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, δευτερευόντως τον Ευρωπαικό και ταυτόχρονα διαστρευλώνουν την ιστορία του Πολυτεχνείου μετατρέποντας το αγαπημένο Πολυτεχνείο του λαού στο σοσιαλφασιστικό πολυτεχνείο, σε ιδεολογικοπολιτική σημαία δηλαδή του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού. Ακόμα πέρυσι αυτά τα κόμματα με τις κρατικοκομματικές τους φοιτητικές παρατάξεις, το εργατικό κέντρο και τις πρυτανικές αρχές, ολόκληρη η επιτροπή εορτασμού, εγκατέστησαν στην επέτειο του Πολυτεχνείου την δολοφονική οργάνωση του σοσιαλφασισμού την 17 Ν για να κάνει δήθεν έκθεση ζωγραφικής για λόγους «ανθρωπιστικούς» όπως έλεγαν. Οι 17νοεμβρίτες όμως όπως και οι παιδεραστές δεν έχουν αντικειμενικά κανένα δικαίωμα να ζητούν την οποιαδήποτε συμπαράσταση από το λαό. Η παραχώρηση του χώρου σημαίνει απλά ότι έδωσαν για άλλη μια φορά το δικό τους περιεχόμενο στο Πολυτεχνείο. Το σοσιαλφασιστικό πολυτεχνείο έχει γράψει στο δόρυ του το όνομα της ένοπλης δολοφονικής οργάνωσής του. Αν ο λαός δεν προλάβει τον σοσιαλφασισμό και δεν συγκροτήσει το πιο πλατύ αντισοσιαλφασιστικό του μέτωπο στο νέο Πολυτεχνείο το άρμα θα είναι ρωσικής κατασκευής.
Επίσης αυτό το χρόνο ο γνωστός πρύτανης του Πολυτεχνείου άνοιξε την πόρτα του που τιμητικά ανοίγει μόνο τις ημέρες της επαιτείου για να δεχτεί την σύνοδο των «κομμουνιστικών» κομμάτων που συνεδρίαζαν στην Αθήνα με θέμα την διάλυση της ευρωπαϊκής εκπαίδευσης. Ανάμεσά τους οι γνωστοί νεοναζί αντισιμίτες αρχηγοί των «κομμουνιστικών» κομμάτων που είχαμε τότε καταγγείλει στο site της Κίνησης.
Να για ποιους άνοιξε την πόρτα του Πολυτεχνείου ο πρύτανης και το διακομματικό καθεστώς: Απόσπασμα από το βιβλίο του γνωστού αντισημίτη γραμματέα του ΚΚΡΟ Ζιουγκάνωφ "Rossiya -rodina moya", σ. 224. ( Ιοί Ελευθεροτυπία)
"Η Αυτοκρατορία, μάς λένε, παντοδύναμοι γραφειοκράτες του δημοσίου, σημαίνει ασφυκτική λογοκρισία και απουσία στοιχειωδών ελευθεριών. Σημαίνει καταναγκασμό πάνω στα εθνικά αισθήματα, περιφρόνηση της ανθρώπινης προσωπικότητας, παραβίαση των ορίων της φυσικής συμβίωσης των ανθρώπων. Ψέμα! Η Αυτοκρατορία είναι η ιστορικά και γεωπολιτικά προσδιορισμένη μορφή εξέλιξης της ρωσικής κρατικής οργάνωσης (...) Η Ρωσία από παλιά αναγνώριζε τον εαυτό της ως κληρονόμο και θεματοφύλακα αυτοκρατορικής κληρονομιάς".
Αλλού δηλώνει ο «κομμουνιστής» ηγέτης ότι ιδεολογικός καθοδηγητής του κόμματος είναι ο Ιησούς Χριστός κλπ ,κλπ.
Ο άλλος φαιοκόκκινος ηγέτης ο Βίκτορ Τιούλκιν του ΚΕΚΡ:
"Ο σιωνισμός είναι ταξικός μας εχθρός σε παγκόσμια κλίμακα", τονίζει, υπενθυμίζοντάς μας ότι σχετική διακήρυξη (που κατατάσσει στο ίδιο επίπεδο του υπ' αριθμόν 1 εχθρού "ιμπεριαλισμό" και "παγκόσμιο σιωνισμό") έχουν συνυπογράψει το 1997 37 αδελφά κόμματα, του δικού μας ΚΚΕ συμπεριλαμβανόμενου. "Δεν αναφέρομαι στο κράτος του Ισραήλ", διευκρινίζει. "Εννοώ το διεθνές καπιταλιστικό κεφάλαιο, την υπερβολικά μεγάλη συμμετοχή του εβραϊκού πληθυσμού της χώρας μας στη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων, την υπερεκπροσώπησή τους στο τωρινό πολιτικό σύστημα".

Ηράκλειο Κρήτης
12/11/2006

* Ο Χρήστος Λασκαρίδης είναι ιδρυτικό μέλος της Κίνησης Παιδεία για Δημοκρατία και Ανάπτυξη.